ساختار نظام آموزشی
در ساختار نظام آموزشی کشور هند تمرکز عمده بر بعد وسیع ارائه خدمات آموزشی و اهمیت ساختار، سازماندهی و ارتقاء آن استوار می باشد. بعلاوه، ساختار سیستم آموزشی کشور هندوستان بر رشد آموزشی مناطق مختلف کشور و برقراری رقابتهای آموزشی میان این مناطق تأکید دارد. در حال حاضر، تعداد 888 نهاد آموزشی در کشور هندوستان فعالیت دارد که به ثبت نام از 179 میلیون دانش آموز مبادرت می نمایند. سیستم آموزش ابتدایی در هندوستان از دومین رتبة جهانی برخوردار است. این سیستم آموزشی از 4/149 میلیون کودک 6 تا 14 ساله و 9/2 میلیون آموزگار، متشکل می گردد. لازم به ذکر است که نرخ مذکور به 82 درصد از کل کودکانی است که در این گروه سنی قرار دارند مشتمل می گردد. پس از استقلال هند طی سال 1947 سیاستمداران ,مسئولان و صاحب نظران آموزش و پرورش کشور تلاشهای فراوانی در جهت ارائه الگوی مشترک ساختار آموزشی پذیرش کلیه ایالت عمل آورند. طی سال 1966 کمیسیون آموزش و پرورش هند مبادرت به انتشار ساختار آموزشی طرح سیستم (2+10) نمود. سیستم مذکور پس از بازنگری و جرح و تعدیل طی سالهای 1986 و 1992 به عنوان خط مشی جدید نظام آموزشی ملی به تصویب رسید در حال حاضر کلیه ایالت های کشور از آن پیروی می نمایند. نکته قابل تامل در فرایند تصویب طرح مذکور طول مدت بررسی آن است که مدت زمان سه دهه از زمان طرح اولیه آن تا جرح و تعدیل و تصویب و اجرای فراگیر و نهایی آن به طول انجامید است که خود نشان دهنده بر طرف نمودن احتمالی نواقص و نارسایی های طرح اولیه می باشد. بر اساس الگوی قید شده در فوق نظام آموزش پیش دانشگاهی کشور هند خود از دو دوره آموزش ابتدایی و متوسطه متشکل می گردد. با وجودی که ساختار آموزشی کشور هند بر (سیستم 2+10) استوار می باشد. با این حال در میان ایالات مختلف در خصوص تعداد مدارس ابتدایی و متوسطه، شرایط سنی پذیرش در مدارس متوسط، آزمون های عمومی، آموزش هندی و انگلیسی، تعداد ساعات و جلسات درسی، مدت تعطیلات، میزان دستمزدها، آموزش پایه و … تفاوت عمده ای وجود دارد. آموزش در کشور هند، از سن پنج سالگی آغاز شده و از سه مرحله ابتدایی، متوسطه و عالی (دو دوره 5 ساله ابتدایی و متوسطه و یک دوره 2 ساله تکمیلی) متشکل می گردد. در مجموع، دوره تحصیلات ابتدایی و متوسطه 12 سال به طول می انجامد.
طبق آمار به دست آمده طی سال 1996 نرخ ثبت نام ناخالص بر مبنای سطوح مختلف آموزشی به شرح ذیل می باشد:
. پیش دبستانی : 5 درصد
. اولین سطح : 101 درصد
. دومین سطح : 49 درصد
. سومین سطح : 9/6 درصد
ساختار آموزش پس از استقلال
پس از استقلال کشور هند به دلیل نرخ بالای بی سوادی (در حدود 85 درصد) ، سرمایه هنگفتی به تولید کتب درسی ارزان قیمت تخصیص یافت. سه دهه پس از استقلال کشور، هزینه آموزشی به 40 برابر و نرخ افراد باسواد به بیش از 2 برابربالغ گردید.از سوی دیگر پیشرفت های آموزشی و افزایش تعداد موسسات آموزش عالی و مراکز تحقیقاتی وصنعتی به گسترش انواع کتابخانه ها و فراهم آمدن بازار کار برای افراد آموزش دیده منجرگردید. در سال1956 کمیسیون اعتبارات دانشگاهی هند با عنوان (یو.جی .سی ) عهده دار مسوو لیت تصویب مقررات ویژه آموزش عالی و تعیین استانداردهای آموزشی و تحقیقاتی گردید. طی سال 1961 کمیسیون مذکور به منظورارزیابی و پیشنهاد معیارهایی جهت ارتقائ استانداردهای آموزشی در هند، به تشکیل کمیته بررسی علوم به ریاست دکتر رانگاناتان مبادرت نمود. تا پیش از دهة 70 ، تنها سه دانشگاه دهلی (1948) ، بنارس (1966) و بمبئی (1967) از دوره کارشناسی ارشدبرخوردار بودند.این درحالیست که در آغاز این دهه 4 دانشگاه ا لیگر، میسور ،کارناتاک و ویکرام به افتتاح دوره های کارشناسی ارشد خود مبادرت نمودند. پس از استقلال کشور این روند سرعت گرفت.
آموزش پایه
در 4 ایالت مختلف کشور آموزش پایه منحصرا بر نخستین مرحلة آموزشی (آموزش ابتدایی) شامل می گردد و این در حالی است که در 8 ایالت دیگر کشور دوره آموزش پایه بر کلیه مقاطع آموزشی (ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان) مشتمل می گردد.
وسیع سازی بعد سیستم آموزش پایه
کشور هندوستان، 50 سال پس از استعمار انگلستان اقدام به اجرای سیاست آموزش توده ای نمود. از آن زمان تاکنون این سیستم از لحاظ تعداد مدارس و تعداد کودکان ثبت نامی در این مدارس چندین بار گسترش یافته است. جدول ذیل نرخ ثبت نامی افراد طی دهة 1990و 4 دهة قبل از آن را به تصویر می کشد.
نرخ رشد ثبت نام در مقاطع آموزشی پایه (برحسب میلیون) طی سال های 1997 - 1950
سال پسران دختران تعداد کل
ابتدایی و مقدماتی متوسطه 8-1 مقطع آموزش مقدماتی متوسطه 8-6 مقطع آموزش ابتدایی 5-1 ابتدایی و مقدماتی متوسطه 8-1 مقدماتی متوسطه 8-6 ابتدایی 5-1 ابتدایی و مقدماتی متوسطه 8-1 مقدماتی متوسطه 8-6 ابتدایی 5-1
1951 77/16 98/2 79/13 18/6 67/0 51/5 95/22 65/3 30/19
1961 6/31 62/5 98/25 99/14 87/1 12/13 58/46 48/7 10/39
1971 42/46 64/9 61/36 07/26 04/4 03/22 50/72 68/13 82/58
1981 40/61 69/14 71/46 64/36 25/7 29/39 07/98 95/21 11/76
1991 69/80 05/22 64/58 90/55 60/13 30/42 59/136 65/35 94/100
1992 09/79 22/21 58/57 62/54 87/12 75/41 50/151 09/34 62/99
1996 20/87 7/24 5/62 20/64 3/16 9/47 50/151 0/41 4/110
1997 53/85 7/23 38/61 39/63 80/15 59/47 91/148 50/39 41/109
نرخ ثبت نام در مدارس ابتدایی در فاصله سال های 1997-1951 شش بار افزایش داشته است و این در حالی است که در همین فاصله نرخ ثبت نام در مدارس مقدماتی متوسطه (8-6) یازده بار افزایش داشته است. این روند افزایشی در خصوص مدارس ابتدایی دخترانه نه بار و در خصوص مدارس مقدماتی متوسطه 20 بار بوده است. به طور کلی می توان گفت روند کلّی افزایش نرخ ثبت نام در مدارس ابتدایی 76/3 درصد و در مدارس مقدماتی متوسطه 06/4 درصد بوده است.
با توجه به جدول فوق می توان چند نکته به شرح ذیل را استنباط نمود:
1- سیستم آموزش ابتدایی کشور هندوستان از لحاظ بعدی پیشرفت قابل توجهی داشته است. به گونه ای که بالغ بر 150 میلیون نفر در مدارس ثبت نام نموده اند. این امر نشانگر تلاشی است که در زمینه ایجاد مدیریت دقیق و بسیج منابع صورت گرفته است.
2- اگر چه روند افزایش نرخ ثبت نام دختران طی 10 سال اخیر سریع تر از پسران بوده است با این حال اختلافات میان دو جنس همچنان به قوت خود باقی است.
3- اگر چه نرخ ثبت نام در کلاسها تحسین برانگیز است، امّا باید توجه داشت که رشد جمعیت طی چند دهة اخیر نیز بسیار بالا بوده است. با مقایسه کل جمعیت واجد شرایط جهت ثبت نام در کلاسها، درمی یابیم که همچنان چندین میلیون کودک وجود دارد که از نعمت برخورداری از آموزش ابتدایی محروم مانده اند.
زبان آموزشی
در اکثر ایالات، زمان مادری یا زمان محلّی به عنوان واسطة آموزشی مورد استف اده قرارمی گیرد. این در حالی است که تسهیلات آموزشی و سایر امکانات از مکانی به مکان دیگر متفاوت می باشد.
آموزش زبان هندی
علاوه بر مناطقی از کشور که مردمانش به زبان هندی تکلم می نمایند در اکثر ایالت های غیرهندی زبان آموزش زبان هندی اجباری است. آموزش اجباری زبان هندی از ایالتی به ایالت دیگر متفاوت می باشد. این در حالی است که آموزش هندی در تامیل نادو، تری پورا و ناحیة کاریکال پوندیچری اجباری نمی باشد.
آموزش زبان انگلیسی
آموزش انگلیسی در تمامی ایالات بغیر از ایالت بیهار، اجباری می باشد. با وجود این که آموزش انگلیسی در اکثر مدارس اجباری است، از ایالتی به ایالت دیگر متفاوت می باشد. به طورکلی آموزش انگلیسی در اغلب ایالات در کلاس های شش الی ده اجباری می باشد.
آزمون عمومی
در کلیه ایالات در پایان کلاس های 10 و 12 آزمون عمومی به عمل می آید. در چندین ایالت حداقل سن لازم جهت حضور در آزمون های تکمیلی متوسطه، چهارده تا شانزده سال تمام می باشد. که از آن جمله می توان به ایالات آندهراپرادش، اورناچل پرادش، آسام، بیهار، گجرات، جامووکشمیر، کاراناتاکا، کرالا، مهاراشترا، منیپور، اوریسا، پنجاب، تامیل نادو، تری پورا، بنگال غربی، جزایر آندامان و نکوبار، دهلی، لکشادویب و پوندیچری اشاره نمود. در ایالت منیرورام حداقل سن لازم جهت حضور در این آزمون، 13 سال تمام می باشد، این در حالی است که در دیگر ایالت ها هیچ گونه محدودیت سنی وجود ندارد. در ایالات اروناچل پرادش، بیهار، گجرات، جامورکشمیر، کرالا، مهاراشترا، پنجاب، تامیل نادو، تریپورا، آندامان و نکوبار، لکشادویپ و پوندیچری، حداقل سن لازم جهت حضور در آزمون های مذکور برخورداری از 16 تا 18 سال تمام می باشد. در برخی از ایالات آزمون عمومی در مقطع آموزش مقدماتی متوسطه برگزار می گردد.
تعداد روزهای درسی
در نظام آموزشی کشور هند تعداد روزهای درسی در طول یکسال در کلیه ایالات بر200 روز آموزش بالغ می گردد.
مقطع آموزش پیش دبستانی
طول مقطع آموزش پیش دبستانی بردوره آموزشی1ساله که ازسن 5 سالگی آغاز و تا سن 6 سالگی به طول می انجامد، مشتمل می گردد.
سال تحصیلی تعداد دانش آموزان دختر تعداد کل دانش آموزان تعدادمدارس
1990 687278 1510090 15427
1991 639116 1435724 13515
1992 652090 1463486 13662
1993 882886 1940692 17172
1994 986055 2115751 41187
1995 981279 2139200 38510
1996 1115307 2382401 38553
اهداف آموزشی
آموزش دوران کودکی از اهمیت قاطعی برخوردار است. از این روی سیاست ملّی آموزش بر اجرای برنامه های مراقبتی دوران کودکی ( ECCE) تأکید فراوان نموده است. گفتنی است که اجرای چنین برنامه هایی به تسریع روند جهانی سازی آموزش ابتدایی و برنامه های توسعة زنان نیز یاری می رساند. از این طرح انتظار می رود که آمادگی لازم جهت برطرف نمودن نیازهای آموزش ابتدایی را فراهم سازد. این امر به طور غیرمستقیم با فراهم نمودن تسهیلات مراقبتی برای کودکان، به افزایش نرخ ثبت نام دختران در کلاس های ابتدایی منجر گردیده است. در بخش های مختلف، طرح هایی در حال اجرا می باشند که هدف از اجرای آن دسترسی به کودکان مناطق آسیب پذیر و دورافتاده می باشد. با این هدف که آنها را از لحاظ بهداشتی، تغذیه ای و آموزش ابتدایی تأمین نماید. از جمله این خدمات می توان به تغذیه تکمیلی. ایمن سازی، آزمایشات بهداشتی، آموزش غیررسمی پیش دبستانی و مشارکت عموم جامعه در ارائه خدمات به کودکان زیر رده سنی 6 سال و مادران باردار اشاره نمود که توسط دولت مرکزی تأمین اعتبار می گردد.
هرچند ICDS عمده ترین پایگاهی است که احتیاجات آموزش همگانی EFA را برآورده می سازد با این حال چندین طرح دیگر نیز توسط دولت مرکزی و دولت های ایالتی به مورد اجرا گذارده شدند که عمده هدف آنها تکمیل فرآورده های ICDS از لحاظ محتویات بوده است. به عنوان مثال طرح مرکزی از آن عده از سازمان هایی که داوطلب برگزاری کلاس های پیش دبستانی می باشند، حمایت می نماید.
نرخ ثبت نام های به عمل آمده و گسترش برنامه های آموزشی طی دهة 1990
ایالات مختلف نرخ ناخالص ثبت نام 98-1997 کل ثبت نام
جمع دختران پسران مجموع (کل)
آندهرا پرداش 3/13 4/13 3/13 49/7
آروناچل پرادش 6/71 67/7 4/75 20/38
آسام 8/12 4/12 1/13 11/10
بیهار 1/8 7/7 60/8 75/5
گوا 5/16 4/17 7/15 74/24
گجرات 7/16 4/17 1/16 35/16
هاروانا 29 3/29 8/28 14/11
هیماچل پرداش 1/17 4/17 8/16 49/13
جاموو کشمیر 5/13 1/13 9/13 -
کاراناتاکا 5/36 1/36 9/36 51/20
کرالا 5/17 1/18 9/16 59/10
مدهیا پرداش 6/15 7/12 1/19 57/8
مهاراشترا 6/27 4/27 9/27 36/14
منیپور 5/125 1/126 125 81/38
میخالایا 91 1/91 91 38/129
میزورام 9/52 2/53 6/52 38/51
نگالند 9/143 7/135 9/151 99/136
اُورسیا 2/21 6/21 9/20 81/7
پنجاب 3/16 8/15 8/16 72/10
راجستان 9/14 3/14 5/15 86/10
سیکیم 6/72 5/71 6/73 31/60
تامیل نادو 8/11 7/11 8/11 90/5
تری پورا 83 1/84 9/81 07/66
آتار پرادش 8 8 8 52/5
بنگال غربی 3/16 7/15 17 24/9
جزایر 8/64 9/63 8/65 27/66
چندیگر 6/40 40 1/41 54/38
دادرا وهاولی 3/32 1/33 4/31 24/22
دامان و دایو 9/49 3/49 5/50 92/35
دهلی 9/29 8/30 9/28 48/25
لکشادویپ 109 138 3/90 05/51
پوندیچری 40/10 2/38 7/41 5/50
هندوستان 9/16 4/16 3/17 33/10
منبع: شاخصهای آموزش همگانی EFA
طبق آمار به دست آمده کل جمعیتی که تا سال 1990 در رده های سنی 6-3 سال قرار داشتند. (بنا به تخمینی های برآورده این میزان بر 7 درصد کل جمعیت، (54/57 میلیون) نفر بالغ می گردد.) بیش از 1063 میلیون کودک رده سنی 3 الی 6 ساله که در مناطق محروم قرار دارند، منتظر حضور در مراکز آموزش پیش دبستانی می باشند. اگر چه نرخ ثبت نام خالص کودکان از 33/10 طی سال 1990 به 9/16 درصد طی سال 1998 افزایش یافته است، اما با این حال طرح مراقبتی کودکان از لحاظ تحت پوشش قرار دادن برنامه های آموزشی ویژه کودکان ضعیف عملکرده است. علاوه بر این سطح پوشش طرح مذکور از منطقه ای به منطقة دیگر کاملاً متفاوت بوده است. ایالت بیهار و آتارپرادش با پوششی کمتر از 10 درصد دو نمونة بارز در این مورد می باشند. اغلب ایالات واقع در شمال شرقی کشور از پتاتسیل مثبت اجرای طرح مراقبتی کودکان بهره مند گردیده اند. جهت موفقیت برنامه های مراقبتی کودکان و گسترش ارتباط آن با آموزش ابتدایی، برقراری هماهنگی میان بخشها ضروری است. با تأسیس کمیته هایی در سطح ایالتی جهت اجرای طرح های ویژه، دولت های ایالتی تلاش می نماید ت ا هم اه نگ ی های موجود را افزایش دهد
ازجمله مهمترین اهداف آموزشی مقطع آموزش پیش دبستانی می توان به موارد ذیل اشاره نمود:
1- رشد کامل ذهنیکودکان رده سنی6 سال
2- آماده سازی کودکان جهت ورود به مراکزآموزش ابتدایی
3- تدارک خدمات آموزشی متناسب برای دختران دوره ابتدایی
4- تدارک خدمات پشتیبانی جهت فعالیت زنان و اقشار کم در آمد جامعه
با وجودیکه مقطع آموزشی مذکوربخشی ازنظام آموزشی رسمی به شمار می رود، با این حال اجباری نمیباشد
طرح آموزش و مراقبت های دوران کودکی ( ECCE )
طراحی و تدارک طرح آموزشی و مراقبت های دوران کودکی ECCE به روشی اصولی به اجتماعی تر نمودن گروه های کودکان، ایجاد سلامتی و تندرستی، تشویق روند یادگیری خلاق و ارتقاء شخصیتی انان منتهی می گردد. اجرای طرح مذکور برای اقشار کم درآمد جامعه به جبران نقایص فیزیکی، روانی و عاطفی کودکان منجر می گردد. علاوه بر این اجرای طرح ECCE به جهانی شدن آموزش ابتدایی و افزایش نرخ ثبت نام و ابقاء تحصیلی دانش آموزان در مدارس ابتدایی کمک می نماید. در حال حاظر طرح تکمیلی توسعه خدمات ویژه کودکان با عنوان (ICDS) عمده ترین هدف طرح ECCE به شمار می رود. علاوه بر دولت های ایالتی، مراکز پیش دبستانی، بالوادیس و غیره نیز که تحت پوشش نهاد مرکزی رفاه اجتماعی قرار دارند به اجرای طرح مذکور مبادرت می نمایند. جهت ایجاد همگرایی هر چه بیشتر در برنامه های دولت و سایر نهادها، بر مشارکت اعضاء محلّی و گروه های پانچایاتی راج تأکید فراوان شده است. بعلاوه طرح ECCE که به عنوان طرح ویژه مراقبت های بهداشتی، روانی-اجتماعی، تغذیه ای و آموزشی کودکان به حساب می آید، طی سال های آتی ترویج و رشد چشمگیری برخوردار بوده است.
مقطع آموزش ابتدایی
ساختار آموزشی
آموزش ابتدایی در کشور هند از شش سالگی آغاز شده و به مدت هشت سال ادامه می یابد. به عبارت دیگر این دوره از آموزش کودکان رده های سنی 6تا 14 سال را تحت پوشش قرار داده و از کلاس اول آغاز شده تا پایه هشتم ادامه می یابد مقطع آموزش ابتدایی خودبه از سطح آموزش ابتدایی پنج ساله و آموزش پس از ابتدایی یا میانی سه ساله بر اساس قانون اساسی هند متشکل میگردد . دولتهای ایالتی مکلف به ارائه آموزش و پرورش رایگان و اجباری به کودکان رده های سنی 6 تا 14 سال می باشد. سال تحصیلی مقطع آموزش ابتدایی بر 200 روز کاری که از اوایل تابستان آغاز شده و تا تابستان آتی ادامه می یابد مشتمل می گردد. از جمله برنامه های درسی پنج سال اولیه آموزش ابتدایی می توان به آموزش محیطی ،ریاضی،هنر،آموزش کار و فعالیتهای بهداشتی و آموزش یک زبان با تاکید بر زبان مادری اشاره نمود. در سه سال سی از دبستان ریاضیات ،علوم و تکنولوژی، آموزش زبانهای هندی، انگلیسی و یک زبان محلی ،تربیت بدنی و بهداشت، علوم اجتماعی، هنر و آموزش کار به دانش آموزان ارائه می گردد. بر اساس آخرین گزارش آماری وزارت توسعه منابع انسانی ،تعداد کل دانش آموزان وزارت توسعه منابع انسانی، تعداد کل دانش آموزان مقطع آموزش ابتدایی 8ساله طی سال 1999 پس 000/240/151 نفر بالغ میگردد که بدین ترتیب نسبت افراد ثبت نام شده از تعداد کل کودکان لازم التعلیم در این دوره از 6/42 درصد طی سال 1950 به 14/92 درصد طی سال 1999 گفتنی است که تعداد مدارس این دوره از 000/223 مدرسه سال 1950 به 000/817 مدرسه طی سال 1999 و تعداد معلمان نیز از 000/624 نفر طی سال 1950 به 000/180/3 نفر طی سال 1999 افزایش یافته است.
آمار آموزشی مقطع آموزش ابتدایی
سال تحصیلی تعداد معلمین زن تعداد کل معلمین تعداد دانش آموزان دختر تعداد کل دانش آموزان تعداد مدارس
1990 470414 1636898 41023604 99118320 558392
1991 498934 1693014 42359096 101577089 565786
1992 492966 1681970 44915896 105370216 572541
1993 506913 1703164 46396230 108200539 572923
1994 533117 1714395 46786705 109043663 581305
1995 553166 1740436 47373540 109734292 590421
1996 584953 1789733 47891749 110390406 581305
60% معلمین ویژه کلاسهای آموزشی پنجاه نفره
34% معلمین ویژه کلاسهای 51 تا 100نفره
میانگین39% معلمین ویژه کلاسهای بیش از 50 نفر
5% معلمین ویژه کلاسهای بیش از100 نفره
نرخ افت تحصیلی (طی سال 1996)
طبق آمار به دست آمده طی سال 1996 نرخ افت تحصیلی دانش آموزان مقطع ابتدایی
نرخ افت تحصیلی دانش آموزان دوره اول ابتدایی (5/34 درصد)
نرخ افت تحصیلی دانش آموزان دوره دوم ابتدایی (6/51 درصد)
82 درصد کودکان رده های سنی 14-6 سال به تحصیل دردوره آموزش ابتدایی مبادرت می نمایند. طبق آمار به دست آمده طی سال1995 نسبت ثبت نام ناخالص پایه 1تا 4 بر104 و برای پایه 6 تا 8 بر2/67 درصد بالغ می گردد.
طرح های اجرایی
از جمله مهم ترین طرح های به اجرا درآمده پس از استقلال کشور در سال 1947 در مقطع آموزش ابتدایی می توان به طرح های ذیل اشاره نمود:
1- پروژه Lok jumbish
طی پروژه مذکور که به منظور ارتقاء سطح کیفی و کمی آموزش ابتدایی در ایالت راجستان هند به مورد اجرا گذارده شد 75 فرقه بالغ بر 12 میلیون نفر تحت پوشش قرار گرفتند.
پروژه مذکور همچنین به عنوان گام نخستی در برقراری همکاری میان سازمان های دولتی، معلمین، سازمان های غیردولتی و عامه مردم به شمار آمده که به توجه خود به ارتقاء روند ملی سازی برنامه های آموزش ابتدایی منجر گردیده است.
از جمله مهم ترین اصول پروژه Lok jumbish به 7 اصل ذیل اشاره نمود:
1- تأکید به نظارت بر امور در عوض پرداختن به عملکرد صرف
2- مشارکت همگانی
3- عملکرد غیرمتمرکز (تمرکززدایی از توجه به منطقه یا مناطق خاص)
4- آموزش همگانی
5- هماهنگی با روند کلی نظام آموزشی کشور
6- انعطاف پذیری در مدیریت
7- تشکیل سطوح مختلف مدیریتی
لازم به ذکر است ک فاز نخست پروژه مذکور در مدت زمان 2 سال طی سال های 94-1992 به مورد اجرا درآمد. هزینه های به عمل آمده جهت اجرای فاز اول این پروژه توسط دولت هند، دولت راجستان و آژانس بین المللی توسعه همکاری های سوئد (SIDA) به نسبت 3/1/2 تأمین گردید. فاز دوم پروژه مذکور نیز تا سال 1998 به مورد اجرا گذارده شد. طبق برآوردهای به عمل آمده، کل هزینه فاز 1 و 2 پروژه Lok jumbish بر 1100 میلیون روپیه و فاز 3 این پروژه بر 4000 میلیون روپیه بالغ گردیده است.
گفتنی است که از کل این اعتبارات مبلغ 200 میلیون روپیه توسط دولت نروژ هزینه گردیده است.
2- پروژه Shksha karmi
پروژه فوق که از آن تحت عنوان پروژه (SKP) یاد می گردد از سال 1987 و با حمایت آژانس بین المللی توسعه همکاری های سوئد (SIDA) به مورد اجرا درآمده است.
هدف غائی پروژه فوق، جهانی سازی و ارتقاء سطح کیفی آموزش ابتدایی در مناطق دورافتاده و عقب افتاده روستایی ایالت راجستان با تمرکز عمده بر آموزش دختران می باشد.
فرمت این مقاله به صورت Word و با قابلیت ویرایش میباشد
تعداد صفحات این مقاله 74 صفحه
پس از پرداخت ، میتوانید مقاله را به صورت انلاین دانلود کنید
دانلود مقاله نظام اموزشی هند