هدف: تضاد بین افراد امری رایج و بخش گریزناپذیر زندگی می باشد.
ابعاد:
ـ سؤال الف: سبک اجتناب
ـ سؤال ب: سبک سازش
ـ سؤال ج: سبک رقابت
ـ سؤال د: سبک مصامحه و مدارا
ـ سؤال ه: سبک همکاری
گویه: دارای 7 گویه می باشد.
تعداد صفحات: 2 صفحه
لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه:30
فهرست و توضیحات:
تضادهای درون سازمانی
تحولات سیاسی انقلابی و بروز تضادهای درون سازمانی
آسیب ها
ازابتدای تحولات سیاسی ایران در طول سالهای پس از مشروطیت تا امروز سازمانها واحزاب سیاسی بسیاری شکل یافته وپس از طی دورانی از فعالیت واقدامات سیاسی واثرگذاری بر تحولات محیطی، یا سامانشان ناسامان گردیده یا در سامانی نوین و در حال گذار به حیات خود ادامه می دهند. این تاثیرات نیز محصول طبیعی تعامل وارتباطات متقابل این سازمان ها و نهاد قدرت در جامعه ایران است. به بیان دیگر وجود سازمان های سیاسی رویارو و معطوف به دستیابی بر قدرت در قالب اپوزیسیون سامان یافته، پایدار ومؤثر دارای همبستگی وارتباط دو سویه ای با ساختار و کارکردهای نهاد دمکراسی در هر جامعه ای است. این دو وجه عبارتند از:
الف) از یکسو فقدان نهاد و نمادهای دمکراسی می تواند زمینه ساز عدم پایایی اپوزیسیون سازمان یافته ومؤثر گردد. در چنین وضعیتی سازمانها واحزاب سیاسی بصورت محافل سیاسی غیر رسمی یا زیرزمینی فعالیت خود را آغاز می کنند و تشکیلات غیر رسمی خود را نیز در شرایط مخفی وخفقان سامان می دهند. بدیهی است که در این شرایط امکان تمرین اندیشه وعمل دمکراتیک برای ساختار وسازوکارهای درونی این گونه سازمانهای سیاسی نیز مهیا نبوده وآفت های خاص خود را بدنبال دارد. همچنین در فضای اختناق وسرکوب آموزش عملی ونظری نیز دارای محدودیت هایی است که می تواند منجر به یکسویه نگری وعمل گرایی بدنه وتشدید فضای نخبه گرایی در درون این سازمان ها گردد.
سانترالیزم وظهور نمادهای غیر دمکراتیک در این موقعیت نیز از دیگر برآیندهای ناگزیری است که می تواند ماندگاری وپویایی این سازمانها را در معرض خطر قرار دهد. بی تردید در افق گسترده، ارتباط این سازمانها با هواداران خود نیزمی تواند دستخوش نوعی روابط رمه- شبانی گردد که دارای آثار منفی و ناپایداری است که در شرایط آزاد و شکست فضای اختناق خود را نمایان می سازد. نمونه این پیامد آسیب شناختی را می توان در شرایط انقلابی سال 57 نیزمشاهده کرد.
ب) از سوی دیگراز منظراثر گذاری اپوزیسیون بر فرایند دمکراسی می توان این پیامد های آسیب ساز را دنبال کرد. بدیهی است رشد غیر طبیعی سازمانها واحزاب در شرایط اختناق چنان فضایی را فراهم می آورد که برای شکل گیری نهاد های دمکراسی ونهادینه شدن آن مخاطره انگیز است. ضعف تحمل اندیشه های دیگران و میل به تک صدایی ویکتا نگری را می توان در درون همین سازمانها نیز رد یابی کرد. بسیاری از این سازمانها که روزگاری تمام هم و تلاش خودرا معطوف شکستن فضای اختناق وخودکامگی می کردند در اولین فرصت گشایش فضای سیاسی با سهم خواهی های مفرط و تاکتیک های غلط نه تنها نیروی سیاسی ومردمان هوادار خود را قربانی سیاست های غلط خود می کنند، بلکه در میان مدت زمینه باز تولید فضای سرکوب و باز سازی اختناق دیرپا را فراهم ساخته و تمام تافته ها را پنبه می کنند. نزاع های سیاسی و نظامی سازمانها در ابتدای سالهای انقلاب را می توان نمونه هایی از توالی چنین فضای آسیب زایی بر شمرد.
به هر روی آنچه که انگیزه نگارش نقد حاضر گردید وجود فرصت ناخواسته ای است که با مهاجرت اجباری سازمان ها واحزاب سیاسی به کشورهای توسعه یافته ای روی داده است که سال های متمادی دارای سابقه نظری، فلسفی و اجرایی اعمال دمکراسی و مشارکت مردمی در سرنوشت سیاسی بوده اند. اگرچه از منظر دیگر سازمان های سیاسی اپوزیسیون وشبه اپوزیسیون فعال دردرون کشورنیز دارای آسیب شناسی خاص خود می باشند که موضوع بررسی دیگری است که بدان خواهم پرداخت. در فرایند ساخت یابی و نهادینه شدن دمکراسی صرفنظر از ساختار، اساسنامه، مرامنامه، تشکیلات، برنامه ها، سیاست ها و در نهایت اقدامات اجرایی این سازمانها در طی قرن اخیر، نوشتار حاضر بدون ورود به تحلیل درون سیستمی آنها، در پی بازکاوی و شناسایی مهمترین آسیب ها وبحرانهایی است که امروزه در تمامی ساختار و کارکرد این سازمان های سیاسی دامن گسترده است.
بی تردید شناخت این آسیب ها و زمینه ها و پیامد های بروز آن می تواند سبب ساز باز سازی و ترمیم ساختاری سازمان ها واحزاب سیاسی فعال درخارج از کشور گردد بگونه ای که بتواند ارزیابی های برخی فعالان سیاسی درون کشور را مبنی بر بیهوده بودن اپوزیسیون خارج از کشور را به چالش در اندازد. اشاره به این نکته مهم ضروری است که محور بحث در نوشتار حاضر بر آن دسته از سازمانهای سیاسی است که حول محور اندیشه چپ در ایران شناخته شده اند. این نکته از آنروست که احزاب وسازمان های سیاسی چپ، قدیمی ترین و مؤثرترین و درعین حال فراگیر و سازمان یافته ترین سازمان سیاسی در کشور را تشکیل می دهند. سازمانهای سیاسی ملی- مذهبی، مذهبی- التقاطی و ملی صرف نیز با وجود برخورداری از برخی مشترکات در نکات زیر دارای اختصاصات جداگانه ای نیز هستند که موضوع بررسی نوشتار حاضر نیست. از سوی دیگر گروهها و گرایش های راست لیبرالی یا نولیبرالی و سلطنت خواه نیز به دلیل قدمت اندک سازمان یابی سیاسی و فقدان ساختار تشکیلاتی منسجم و فراگیر موضوع بحث حاضر نمی باشند.
پرسشنامه مدیریت تضاد، سبک مدیریت تضاد افراد را روشن می سازد و دارای 30 عبارت می باشد.
30 سوال- با تفسیر نتایج