مطالعه نشان میدهد که علاوه بر بیولوژیکی و محیط زیست شاخصهای سلامت از قبیل طول عمر، مرگ و میر و بیماری با وضع اجتماعی – اقتصادی از قبیل طبقات اجتماعی (بر اساس میزان درآمد خانواده، شغل و میزان آموزش)، محل زندگی (شهری – روستایی) مسکن و امکانات خدمات بهداشتی – درمانی و استفاده از آنها رابطه دارد. در حقیقت این ضوابط از جمله عواملی است که امکان اندازهگیری جوامع پیشرفته را از لحاظ اجتماعی و اقتصادی در مقایسه با کشورهای در حال توسعه ممکن میسازد.
طول عمر
یکی از مهمترین شاخصهای بهداشتی طول عمر جمعیت یا گروههای اجتماعی و بالاخره جامعه است. انسان قبل از قرون وسطی به طور متوسط 20-30 سال عمومی کرده است. در قرن 17 این میزان تا 32 سال بوده است با انقلاب صنعتی و کشاورزی اروپا و تأثیرات تدریجی آن در وضع زندگی مردم در کشورهای اروپای غربی، در سال 1850 میانگین طول عمر به 40 سال و در حال حاضر در حدود 80 سال میباشد.
با توسعه و پیشرفت اجتماعی و اقتصادی، مخصوصاً توسعه خدمات بهداشتی درمانی در کشورهای در حال توسعه، میانگین طول عمر با سرعت رو به افزایش گذاشته است. در حالی که در اروپای غربی پس از انقلاب صنعتی مدت زمان (حدود یک قرن) طول کشید تا میانگین عمر از 30 تا 40 سال افزایش یابد، در کشورهای در حال توسعه مدت یک دهه برای این افزایش کافی بود. برای مثال میانگین طول عمر در ایران در دهه گذشته از 50 به 60 سال افزایش یافته است.
اختلافات میزان طول عمر در کشورهای پیشرفته در مقایسه با کشورهای در حال توسعه در ارتباط با نحوهی زندگی مردم، درآمد خانواده و درامد سرانه کشور، امکانات رفاهی از جمله خدمات بهداشتی درمانی میباشد. حتی میتوان گفت که در مورد عوامل غیرطبیعی ژنتیکی و بیولوژیکی که امکان دارد شانس زندگی در افراد را کاهش دهد نیز با مراقبتهای پزشکی امکان زنده ماندن و افزایش طول عمر وجود دارد. بطور خلاصه هرچه امکانات و شرایط اجتماعی – زیستی جامعهای پیشرفتهتر باشد شانس اینکه مردم آن بیشتر عمر کنند زیادتر میشود.
برای دانلود کل مطلب به لینک زیر مراجعه کنید.
تحقیق آماده با موضوع سلامتی و زندگی اجتماعی 33 صفحه word