اقدام پژوهی دبیر ادبیات وزبان فارسی چگونه توانستم میزان یادگیری درس زبان فارسی را در دانش آموزان افزایش دهم؟

اختصاصی از فی بوو اقدام پژوهی دبیر ادبیات وزبان فارسی چگونه توانستم میزان یادگیری درس زبان فارسی را در دانش آموزان افزایش دهم؟ دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

این محصول در قالب ورد و قابل ویرایش در 32 صفحه می باشد.

اقدام پژوهی حاضر شامل کلیه موارد مورد نیاز و فاکتورهای لازم در چارت مورد قبول آموزش و پرورش میباشد و توسط مدیر سایت طراحی گردیده است. این اقدام پژوهی کامل و شامل کلیه بخش های مورد نیاز در بخشنامه شیوه نامه معلم پژوهنده می باشد.

چکیده 

اینجانب ….  با میزان تحصیلات … و …سال سابقه ی خدمت، در سال تحصیلی … با سمت دبیر . … در آموزشگاه .. مشغول به خدمت بودم. من در این تحقیق روش هایی را برای علاقه مند سازی دانش آموزان مقطع متوسطه به این درس شیرین و پر محتوا را  جهت جلوگیری از افت تحصیلی دانش آموزان بررسی می کنم و راهبرد آن ها را مورد بحث قرار می دهم. از آنجایی که می دانید در رویکردهای جدید تعلیم و تربیت عرضه ی اطّلاعات کافی نیست. بلکه روش تدریس دوسویه از اهمّیّت ویژه برخوردار است. نقش اصلی بر عهده ی دانش آموزان گذاشته می¬شود که با مشارکت مستقیم خود به فرآیند یادگیری شکل می¬دهند و شیوه های تفکّر کردن را تمرین می¬کنند. که این عمل به صورت های مختلفی که در این پژوهش شرح داده شده است میسر می گردد. در نتیجه ی این عمل اقدام پژوهی ، بسیاری از مشکلات و موانع پیشرفتی و علل بی انگیزگی دانش آموزان در درس زبان و  ادبیات فارسی را شناسایی و به بهبود آن ها می پردازم.  

توصیف وضع موجود:

اینجانب … دبیر …. آموزشگاه … شهرستان…. هستم.   در یکی از کلاس های پایه …دانش آموزان از من تقاضا نمودند که : برای دستور زبان فارسی می خواهیم کلاس تقویتی داشته باشیم .در اولین برخوردم با آنها وقتی از آنها در باره ی نظرشان در مورد دستور پرسیدم؛ متاسفنه گفتند به دلیل اینکه همواره روی درس زبان فارسی همانند یک درس حفظی قضاوت می کرده اند تاکنون موفق به فهم دقیق این درس نشده اند. درس زبان فارسی که به عنوان درس کسب مهارت های زبانی در برنامه درسی دانش آموزان گنجانده شده است، دارای مطالب و محتوای زیاد نگارشی، دستوری و آموزشی و .... است که از نظر من یکسری نارسایی هایی دارد از جمله: حجم زیاد آن، دستور زبان سنتی و موارد تجویزی از جمله در قسمت بیاموزیم که واقعیّت های موجود در زبان فارسی را نهی می کنند و... . علاوه بر این ها که مربوط به مطالب خود کتاب می باشد، بیشتر دبیران تحصیلات لازم و آشنایی کامل با آموزش زبان شناسی به صورت پیشرفته را ندارند که به نارسا بودن کتاب می افزاید و هم چنین بیشتر آموزش های کتاب در زندگی روزمره کاربردی نیستند و این یکی از مغایرت های کلی کتاب با اهداف آموزش و پرورش است، چنانکه در متن اصلی به آن اشاره شده است. حال با وجود همه اینها باید در هر چه کاربردی تر کردن آن در زندگی کوشید. واژگان کلیدی: درس زبان فارسی، زبان شناختی، آموزش و پرورش، دانش آموزان. مقدمه: از آنجایی که زبان فارسی، زبان رسمی و ملی کشور ماست و یکی از نهاد هایی که بیش از هر نهاد دیگر می تواند در ترویج آن در کشور تاثیر گذار باشد، وزارت آموزش و پرورش است به همین دلیل با طراحی درس زبان فارسی و گنجاندن آن در برنامه ی درسی دانش آموزان، سعی در یادگیری بهتر آن دارد. در نظام آموزش و پرورش ایران، زبان فارسی وسیله انتقال مفاهیم سایر موضوعات درسی نظیر فیزیک، شیمی، زیست، ریاضی و . . . ضرورت درک مفاهیم سایر موضوعات درسی، برنامه ریزان درسی را بر آن داشته تا در برنامه درسی مدارس به زبان، کسب مهارتهای زبانی و قواعد شناخت زبان فارسی و کاربرد درست آن از جانب دانش آموزان بهای بیشتری بدهند. نگارنده در این تحقیق ابتدا مساله را تعریف کرده و سپس با طرح سؤالات و فرضیات تحقیق که در طی متن اصلی بیشتر آن ها را توضیح می دهد، به سراغ پیشینه و مراحل انجام کار و نتایج تحقیق رفته است. و سپس در متن اصلی ابتدا به توضیح بخش اول یعنی: نارسائیهای دستور و زبان شناختی کتاب و در بخش دوم تاثیر تحصیلات دبیران در آموزش و در بخش سوم به مغایرت کلی کتاب با اهداف آموزش و پرورش و غیر کاربردی بودن آن پرداخته است. درس زبان فارسی از معدود درسهایی است که بر خلاف تصور عام که می پندارند چون زبان فارسی، زبان رسمی و رسانه ای همه دانش آموزان است و می بایست کمترین مشکل در فهم و یادگیری آن وجود داشته باشد، بیشترین افت تحصیلی در آن وجود دارد

مقاله در مورد گویش زبان وزبان فارسی از گذشته تا امروز

اختصاصی از فی بوو مقاله در مورد گویش زبان وزبان فارسی از گذشته تا امروز دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*

فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

 تعداد صفحه43

بخشی از فهرست مطالب

مقدمه

گویش زبان وزبان فارسی  از گذشته تا امروز

جایگاه زبان فارسی

پیشینهٔ زبان فارسی

[ویرایش] پارسی میانه

[ویرایش] زبان پارسی باستان

[ویرایش] پارسی نو

[ویرایش] واژه‌های عربی‌شدهٔ فارسی

[ویرایش] خط فارسی

[ویرایش] فرهنگستان ایران

[ویرایش] گویش‌ها و لهجه‌ها

[ویرایش] توصیف زبان شناختی زبان فارسی

گویش زبان وزبان فارسی  از گذشته تا امروز

مقدمه

زبان فارسی (فارسی دری، پارسی، دری[۲]) زبانی است که در کشورهای ایران، افغانستان[۳]، تاجیکستان[۴] و ازبکستان[۵] به آن سخن می‌گویند. فارسی زبان رسمی کشورهای ایران و تاجیکستان و یکی از زبان‌های رسمی کشور افغانستان است.

در ایران زبان نخست بیش از ۴۰ میلیون تن پارسی است (بین ۵۸٪ تا ۷۹٪).[۶][۷] فارسی زبان نخست ۲۰ میلیون تن در افغانستان، ۵ میلیون تن در تاجیکستان[۸]، و در ازبکستان حدود ۷ میلیون است. [۹] [۱۰]زبان پارسی گویش‌ورانی نیز در هند و پاکستان دارد (نگاه:زبان فارسی در شبه‌قاره هندوستان). با توجه به رسمی بودن زبان فارسی در ایران، افغانستان و تاجیکستان و تسلط گویشوران سایر زبان ها بدان به عنوان زبان دوم روی هم‌رفته می‌توان شمار پارسی‌گویان جهان را حدود ۱۱۰ میلیون تن برآورد کرد.

گرچه پارسی اکنون زبان رسمی پاکستان نیست، پیش از استعمار انگلیس و در زمان امپراتوری مغول (به فرمان اکبرشاه)، زبان رسمی و فرهنگی شبه‌قاره هند بوده است. زبان رسمی کنونی پاکستان (اردو)، که «اسلامی‌شده»ی زبان هندی است، بسیار تحت تأثیر پارسی بوده‌است و واژه‌های پارسی بسیاری دارد. به خاطر تأثیر بسیار زیاد زبان فارسی در پاکستان، بنیان‌گذاران این کشور تصمیم گرفتند که سرود ملی پاکستان به زبان فارسی باشد. در تعاریف رسمی پاکستان، زبان اردو دختر زیبای زبان فارسی معرفی می‌شود.

گویش زبان وزبان فارسی  از گذشته تا امروز

جایگاه زبان فارسی

زبان فارسی با اینکه یکی از ارکان اصلی هویت ایرانی است و بعد از انقلاب مشروطه به عنوان زبان ملی ایران تبلیغ و شناخته شده‌است،[نیازمند منبع] ولی هویتی بسیار فراتر از فلات ایران دارد به طور مثال قبل از استعمار هند توسط انگلیس، در زمان حکومت گورکانیان در هند، که ادامه دهنده امپراتوری تیموریان در هند بودند، فارسی زبان رسمی این امپراتوری وسیع بود.[۱۱] یا نقل می‌کنند که وقتی که شاه اسماعیل صفوی در ابتدای یکی از جنگهای خود قطعه شعری به زبان ترکی آذربایجانی برای پادشاه عثمانی فرستاد، پادشاه عثمانی شعری فارسی را در جواب او، برای شاه اسماعیل پس فرستاد.[۱۲] زبان فارسی جدا از اینکه زبان اصلی و یا زبان دوم مردم سرزمین ایران با قومیت‌های مختلف بوده‌است، نفوذ بسیاری در کشورهای مجاور خود همچون امپراتوریهای گورکانیان هند و عثمانی داشته‌است.آن هم در حالی که در کنار نفوذ زبان فارسی، نفوذ فرهنگ ایرانی هم در فرهنگ‌های دیگر دیده می‌شود و به طور مثال در امپراتوری گورکانیان در کنار دین اسلام، فرهنگ ایرانی جزو سرلوحه‌های فرهنگیشان بوده است[۱۳] [۱۴]. این نفوذ فرهنگی تا به آن حد است که ریچارد نلسون فرای، استاد بازنشسته دانشگاه هاروارد معتقد است که «...عربها دیگر نقش ایران و زبان فارسی را در شکل گیری فرهنگ اسلامی درک نمی‌کنند. شاید آنان آرزو دارند که گذشته را فراموش کنند، ولی با این کار آنها ریشه‌های معنوی، اخلاقی و فرهنگی خودشان را حذف می‌کنند...» [۱۵] [۱۶].

در سال ۱۸۷۲ در نشست ادیبان و زبان‌شناسان اروپایی در برلین، زبان‌های یونانی، فارسی، لاتین و سانسکریت به عنوان زبان‌های کلاسیک جهان برگزیده شدند. بر پایهٔ تعریف، زبانی کلاسیک به‌شمار می‌آید که اولا باستانی باشد، ثانیا ادبیات غنی داشته باشد و ثالثا در آخرین هزاره عمر خود تغییرات اندکی کرده باشد. [۱۷]

زبان فارسی از نظر شمار و تنوع ضرب‌المثل‌ها در میان سه زبان اول جهان است.[۱۸]

پیشینهٔ زبان فارسی

زبان فارسی از شاخهٔ هندواروپایی زیرشاخهٔ هندوایرانی و زیرشاخهٔ زبان‌های ایرانی است. پیشینهٔ کهن زبان فارسی به ایرانی باستان باز می‌گردد.

زبان پارسی ریشه در پارسی میانه دارد و پارسی میانه ریشه دارد در پارسی باستان. [۱۹][۲۰][۲۱][۲۲]

از ایرانی باستان، زبان‌های

• زبان اوستایی
• زبان سغدی
• زبان مادی
• پارسی باستان
• زبان سکایی

پدید آمدند. این زبان‌ها کمابیش هم‌هنگام بوده‌اند و بر یکدیگر پیشینگی نداشتند. در زمان هخامنشیان، پارسی باستان، زبان رسمی امپراتوری می‌شود.

زبان فارسی، شامل سه زبان است : پارسی باستان ، پارسی میانه (پهلوی )، و پارسی نو (فارسی بعد از اسلام )، و چون مطلقاً فارسی گویند مراد زبان اخیر است . ابن الندیم از عبداﷲبن مقفع حکایت کند که لغات فارسی شش است : فهلویه (پهلوی )، دریه (دری )، فارسیه (زبان مردم فارس )، خوزیه (زبان مردم خوزستان )، و سریانیه . فهلویه منسوب است به فهله (پهله ) نامی که بر مجموع شهرهای پنجگانه ٔ اصفهان و ری و همدان و ماه نهاوند و آذربایجان دهند. [۲۳]

 

زبان‌های ایرانی

شاخه

زبان‌های ایرانی غربی

شمال غربی

باستان: مادی                میانه: زبان پارتی (پهلوی اشکانی)  نو: آذری | گیلکی | مازندرانی | تالشی | کردی کرمانجی | کردی سورانی | زازا-گورانی | سمنانی | زبان‌های ایران مرکزی | بلوچی[۱] | سیوندی 

جنوب غربی[۲]

باستان: پارسی باستان  میانه: پارسی میانه (پهلوی)  نو: فارسی | لری | بختیاری | بشاکردی | کمزاری | تاتی اران 

شاخه

زبان‌های ایرانی شرقی

شمال شرقی

باستان: اوستایی[۳]      میانه: سغدی | خوارزمی | بلخی | سکایی غربی | آلانی | سرمتی  نو: آسی | یغنابی (سغدی نو) 

جنوب شرقی

                                     میانه: ختنی | تخاری  نو: پشتو | زبان‌های پامیری | پراچی | ارموری | منجی | یدغه 

 

۱-بلوچی به خاطر مهاجرت گویشورانش، از نظر جغرافیایی به جنوب شرق فلات ایران منتقل شده. ۲-شاخه جنوب غربی را شاخه فارسی‌تبار نیز می‌گویند. ۳-بیشتر زبان‌شناسان، اوستایی را در مرز شاخه‌های غربی و شرقی دسته‌بندی می‌کنند.

[ویرایش] زبان پارسی باستان

پارسی باستان زبان مادری و زبان میهن اصلی خانواده و دودمان هخامنشی بوده‌است. نخستین یافته‌های نوشتاری از این زبان، سنگ‌نبشته بیستون است که پیشینهٔ آن به سدهٔ ششم پیش از میلاد برمی‌گردد .[۲۴] دبیرهٔ پارسی باستان، میخی بوده‌است که به نظر می‌رسد در زمان هخامنشی دبیرهٔ رایج در میان هیچ گروهی از مردم نبوده است و تنها دبیره‌ای ادبی برای نوشتن سنگ‌نوشته‌ها بوده‌است.[۲۵]

دوره باستان که از آغاز تا فروپاشی شاهنشاهی هخامنشی، تقریباً از سدهٔ بیستم تا حدود چهارم و سوم پیش از میلاد را دربرمی‌گیرد. از زبان‌های ایرانی باستان چهار گویش آن شناخته شده‌است: مادی، سکایی، اوستایی و پارسی باستان. از زبان مادی و سکایی که یکی در غرب ایران و منطقه فرمانروایی ماد و دیگری در شمال، از مرزهای چین تا دریای سیاه، از جمله بین اقوام پارت و ساکنان سغد، رایج بوده، تنها واژه‌ها و عبارت‌هایی در نوشته‌های دیگران برجای مانده‌است. اما از زبان‌های اوِستایی و پارسی باستان مدارک بسیار در دست است. زرتشت کتاب خود را به زبان اوِستایی نوشته‌است.

پارسی باستان زبان مادری و زبان میهن اصلی خانواده و دودمان هخامنشی بوده‌است. نخستین شواهد نوشتاری از این زبان، سنگ‌نبشته بیستون است که تاریخ آن به قرن ششم پیش از میلاد برمی گردد.[۲۶] درهمین زمان لهجه‌های دیگر ایرانی باستان نیز وجود داشته که پا به پای چهار زبان مهم دوران باستان مراحل تکاملی را می‌پیموده‌است، مانند زبان‌های بلخی، سغدی، پارتی و خوارزمی.

خط باستان، خط میخی بوده‌است و به نظر می‌رسد در زمان هخامنشی، خطی رایج در بین هیچ گروهی از مردم نبوده است و تنها خطی ادبی برای نوشتن سنگ‌نوشته‌ها بوده‌است که برای نگاشتن این سنگ‌نوشته‌ها استفاده می‌شده‌است .[۲۷] زبان باستان از نظر دستوری پیچیده‌تر از نسل‌های بعدی پارسی بوده‌است.[۲۸]

[ویرایش] پارسی میانه

در رده‌بندی زبان‌شناسی، به زبانی که از سده سوم پیش از میلاد تا سده هفتم پس از میلاد در ایران زمین، کاربرد داشته‌است، میانه می‌گویند. زبان پهلوی به گویش مرکزی میانه که در دوران اشکانیان و ساسانیان رواج داشت، گفته می‌شود. پارت‌ها به زبان پهلوی شمالی (پارتی) که جزیی تفاوت با پهلوی جنوبی دارد، سخن می‌گفتند. پهلوی جنوبی (ک) در عهد ساسانیان رواج داشته‌است. دستور زبان پهلوی ساده‌تر از باستان