بار خدایا: چرا نیست چیزی بر تنم، جز همزادهایم خسته دلی و تنهایی. لحظه هایم بی فصل و مجروح، بر سرم بارانی از ماتم، بر تنم پیراهنی از غم، با نگاهی غرق در حیرت، با دهانی خالی از فریاد.
رهایم کرد مرا در ایتگاهی سرد و متروک، و بر دوشم می کشم عمری قطار دردهایش را. پشت سرم سرد است و روبه رویم تاریک، هنوز از تب این اتفاق می سوزم و مانده ام که چه بود اشتباه آنروز!...
تمام قامت من چشم و بوده ام در انتظارش. نیامد که زلال نگاهش را بریزد در تب پنهانم. براستی کدام سمت شهر است؟...
کدام خیابان؟... کدام کوچه؟... کدام خانه؟...
خدایا...
کدام مصر عزیزش کرد؟ که نمی رسد بوی پیراهنش بر خلوت کنعانم؟؟...
حرمان