تحقیق در مورد امنیت ملی از دیدگاه جمهوری اسلامی ایران قبل از پایان جنگ سرد

اختصاصی از فی بوو تحقیق در مورد امنیت ملی از دیدگاه جمهوری اسلامی ایران قبل از پایان جنگ سرد دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*

فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

تعداد صفحه47

فهرست مطالب

ب: سیاست دوگانه امنیتی

ج: برداشت اولیه جمهوری اسلامی ایران از امنیت ملی

د: قانون اساسی

ح: صدور انقلاب

خ: نهضت های آزادیبخش

ت: انقلاب اسلامی؛ تلاش در جهت تغییر وضع موجود

اصل« نه شرقی – نه غربی»  

 ث: عامل موفقیت جمهوری اسلامی ایران در اتخاذ

ر: مقطع زمانی جنگ تحمیلی

                فصل اول

  امنیت ملی از دیدگاه جمهوری اسلامی ایران قبل از پایان جنگ سرد

                                          (دهه اول انقلاب اسلامی)

در این فصل به جمهوری اسلامی ایران از امنیت ملی در دهه اول انقلاب اسلامی که مقارن با دوران جنگ سرد می باشد پرداخته می شود. این با فرض اینکه سیاست امنیتی جمهوری اسلامی ایران، سیاستی آرمانی و فراملی بود به بررسی دیدگاه این کشور از امنیت ملی می پردازیم. پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال 1357ش (1979م) چارچوب های رایج نظام بین الملل را در هم شکست، انقلاب اسلامی که بر پایة مکتب اسلام بنیان نهاده شده بود، در تقابل با نظم حاکم بر صحنه بین الملل قرار داشت و سیاست امنیتی خود را در عدم سازش با واحدهای سیاسی به وجود آورندة این جو غیر عادلانه تعریف می نمود. آنچه در این فصل بررسی می گردد، جهت گیری جمهوری اسلامی ایران نسبت به قواعد و مقررات نظام بین الملل است.

الف:پیروزی انقلاب اسلامی

انقلاب اسلامی ایران در 22 بهمن سال 1357 با رهبری امام خمینی (ره) به پیروزی رسید.  با پیروزی انقلاب اسلامی، جمهوری اسلامی ایران با اهداف و آرمانهایی جایگزین رژیم سلطنتی پهلوی گردید. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، در جمهوری اسلامی ایران نیز مانند سایر انقلابهای دیگر، میانه‌روها بدلیل تجربه سیاسی، قدرت سیاسی را بدست گرفتند، اما همیشه تجربه نشان داده است که بین انقلابیون رادیکال و میانه‌روها در دنبال نمودن اهداف که میانه‌روها بیشتر به دنبال منافع ملی هستند ولی انقلابیون رادیکال، آرمانهای انقلابی را دنبال می‌کنند، اختلافاتی بروز می‌نماید.

در جمهوری اسلامی ایران نیز در سالهای اول انقلاب، کشور صحنه تقابل میان دو گروه عمده حاکمیت یعنی میانه‌رو و نیروهای حزب‌الله بود، میانه‌روها، عمدتاً از ملی‌گرایان مذهبی بودند که در دولت موقت و نهادهای رسمی حکومت و بعداً ریاست جمهوری این دوره حضور داشتند. نیروهای حزب‌الله، همان مکتبیون مذهبی بودند که از لحاظ اعتقادات سیاسی، پیرو رهبری انقلاب، امام خمینی (ره)، بودند. این دو گروه در برخورد با تهدیدات چه داخلی، چه خارجی متفاوت عمل می‌نمودند، میانه‌روها که قدرت را بدست گرفته و تا عزل بنی صدر از ریاست جمهوری ادامه داشت، بر این اعتقاد بودند که منافع ملی مهمترین چیزی است که باید دنبال شود، اهداف فراملی را امنیت‌زدا می‌دانستند، و در سیاست خارجی، سیاست حفظ بی‌طرفی را تعقیب می‌کردند. در صحنه داخلی با این تفکر که با پیروزی انقلاب، انقلاب تمام شده است، خواستار آن بودند که همه چیز به حال عادی برگردد تا دولت بتواند با کمال آسایش به رتق و فتق امور بپردازد وخرابیهای به بار آمده را جبران سازد، اما این خیال خام بیش نبود. چرا که انقلاب زدایی باعث بحران مشروعیت انقلاب اسلامی می‌شد، چه بسا دشمنان انقلاب از این وضعیت ایجاد شده سوء استفاده نموده و در براندازی آن اقدام می‌نمودند.