پس از مدت ها مجادله مبنى بر مکان یابى دقیق ماهواره وویجر۱ دانشمندان تیم هدایتگر وویجر به این نتیجه رسیدند که وویجر ۱ در ناحیه ?شوک نهایى? در آخرین نقطه سامانه خورشیدى قرار دارد که حدود ۱۴ میلیارد کیلومتر از خورشید فاصله دارد و به زودى از مرزهاى سامانه خورشیدى خارج مى شود. به همین بهانه قصد داریم در این گزارش به ویژگى ها و دستاوردهاى برنامه فضایى وویجر بپردازیم
شناخت هر چه دقیق تر اجسام مختلف موجود در منظومه شمسى بپردازد. اما این برنامه به دلیل کمبود بودجه در آن سال ها متوقف شد. پس از آن در دهه ۱۹۷۰ برنامه ریزان ناسا با کمى تغییر در این برنامه وویجر را جایگزین کردند. وظیفه برنامه وویجر شناخت سیارات گازى و اقمار آنها بود، سیارات منظومه شمسى به دو دسته تقسیم مى شوند. دسته اول که سیارات داخلى نامیده مى شوند، جنسشان از عناصر سنگین است. به همین دلیل به آنها سیارات خاکى یا سنگى هم مى گویند. تیر، ناهید، زمین و بهرام از اینگونه اند. اما دسته دیگر سیارات خارجى هستند که با یک کمربند سنگى از سیارات داخلى جدا شده اند. جنس سیارات خارجى گازى است. به همین دلیل به آنها سیارات گازى هم مى گویند. مشترى، کیوان، اورانوس، نپتون و پلوتون از این نوع هستند
برنامه تحقیقاتى وویجر توسط یک تیم مشترک از سازمان هوانوردى و فضانوردى آمریکا و موسسه فناورى کالیفرنیا (کلتک _ Caltech) برنامه ریزى و هدایت مى شود. این برنامه از یک جفت ماهواره تشکیل شده بود که در سال ۱۹۷۷ به فضا پرتاب شدند. وظیفه وویجر۱ مطالعه و عکسبردارى از مشترى و کیوان بود و وظیفه وویجر۲ مطالعه و عکسبردارى از نپتون و اورانوس بود. البته وویجر۲ در راه عکس هایى هم از راه دور از مشترى و کیوان گرفت و به زمین ارسال کرد. کشفیات برنامه وویجر در منظومه شمسى به حدى بود که قابل قیاس با کشفیات کیهانى تلسکوپ هاى هابل و کک است
برنامه مارینر
دوقلوهاى وویجر در سال ۱۹۷۷ توسط موشک هایى به فضا پرتاب شدند که پیش از این در برنامه مارینر (ملوان _ Mariner) شرکت داشتند. برنامه با پرتاب مارینر۱ آغاز شد. این برنامه نخستین گام بشر براى خارج شدن از مرزهاى زمین بود و هدف این برنامه سیارات داخلى بودند. مارینر۱ در ابتدا با مشکل مواجه شد و شکست خورد. اما مارینر۲ در ۲۷ آگوست ۱۰۶۲ به فضا پرتاب شد و پس از سه ماه و نیم مسافرت فضایى این ماهواره ۲۰۳ کیلویى بر روى مدار خود در ناهید قرار گرفت و به این ترتیب بشر نخستین گام را به یک سیاره دیگر نهاد. وظیفه مارینر۲ شناخت وضعیت آب و هوایى و میزان تشعشعات و غبارهاى خورشیدى روى سیاره ناهید و میدان هاى مغناطیسى و ویژگى هاى جوى این سیاره بود
مارینر ۳ و ۴ در سال ۱۹۶۵ به سوى بهرام (مریخ) پرتاب شدند. مارینر۴ با موفقیت تمام در مدار قرار گرفت. اما مارینر۳ با مشکلات ارتباطى در هنگام فرود مواجه شد. وزن این دو ماهواره ۲۶۱ کیلوگرم بود و وظایفى مشابه مارینر۲ روى بهرام داشتند. به علاوه آنها مجهز به یک دوربین دیجیتال (در دهه ۱۹۶۰) بودند که قادر به ثبت ۲۰ تصویر بود
در ۱۹۶۷ مارینر۵ مجدداً به سمت ناهید پرواز کرد که وظیفه او تکمیل کردن کشفیات مارینر۲ بود. مارینر۵ به یک دوربین فرابنفش نیز مجهز بود
شامل 11 صفحه word
دانلود تحقیق خروج وویجر از منظومه شمسى