پریود اصلی بسیاری از پل ها در یک محدوده 0.2 تا 1.2 ثانیه می باشد، لذا در این محدوده فرکانسی پاسخ سازه ها به دلیل اینکه در محدوده شتاب های غالب زمین قرار می گیرند بسیار زیاد است. این پدیده باعث آسیب دیدگی و در نهایت تخریب پل ها می شود. بنابراین استفاده از سیستمی که سبب شود سازه ما از محدوده شتاب های غالب زمین دور شود مطلوب است بر این اساس جداسازهای لرزه ای سیستم هایی هستند که با افزایش نرمی سازه و کنترل تغییر مکان های آن در یک سطح مشخص باعث افزایش پریود طبیعی سازه شده و سازه را از محدوده شتاب های غالب زمین دور نگه می دارد که این امر سبب ایجاد حاشیه امنی برای سازه شده به طوری که باعث کاهش محسوس پاسخ سازه می گردد. در این مقاله برای بررسی این موضوع از دو نوع پل دلخواه بزرگراهی دو دهانه و چهار دهانه جهت استفاده از این سیستم مقاوم سازی و مقایسه پاسخ های آن ها در دو حالت جداسازی زیر عرشه و جداسازی زیر پایه تحت متغیر هایی نظیر تحریک های متفاوت زمین با استفاده از شتاب نگاشت های زلزله های طبس، السنترو و نورثریج و همچنین متغیر های میرایی و سختی در سیستم های جداسازی بهره گیری شده است. بررسی نتایج حاکی از این مطلب است که استفاده از سیستم های جداسازی لرزه ای باعث کاهش محسوس پاسخ های سازه ای شده ضمن اینکه در حالت جداسازی زیر عرشه به دلیل کاهش بیشتر لنگرهای پای ستون نسبت به حالت جداسازی زیر پایه و در حاشیه امن قرار گرفتن سازه ناشی از خطر واژگونی این حالت از جداسازی در پل ها بیشتر توصیه می شود.
سال انتشار: 1394
تعداد صفحات: 8
فرمت فایل: pdf
بررسی عملکرد لرزه ای پل های جداسازی شده در دو سطح زیر پایه و زیر عرشه و معرفی بهترین حالت