دانلود مقاله سیستم دارورسانی نوین نانو

اختصاصی از فی بوو دانلود مقاله سیستم دارورسانی نوین نانو دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

مشخصات این فایل
عنوان: سیستم دارورسانی نوین نانو
فرمت فایل: word( قابل ویرایش)
تعداد صفحات: 27

این مقاله درمورد سیستم دارورسانی نوین نانو می باشد.

خلاصه آنچه در مقاله سیستم دارورسانی نوین نانو می خوانید .

حاملهای سیستمهای دارورسانی
حاملهای کلوئیدی: که حاوی (محلولهای مسیلی، وزیکولی و کریستال مایعی)، علاوه بر پراکندگی های نانوپارتیکلی شامل ذرات کوچک با قطر 400-10 نانومتر، آینده های امید بخشی در زمینه سیستمهای دارو رسانی به شمار می روند.
میسلها: تجمعهای خودبخودی از کوپولیمرهای آمفی فایل در محلولهای آبی با قطر ذرات معمولا nm 50-5 هستند که برای اهداف دارورسانی مورد توجه زیاد قرار گرفته اند.
لیپوزومها: شکلی از وزیکولها هستند که از یک یا تعدادی دو لایه های لیپیدی مشابه آنچه در غشائ سلولی دیده می شود تشکیل شده اند. خصوصیت قطبی هسته لیپوزومی باعث می شود که داروهای قطبی بتوانند به خوبی در آن انکپسوله شوند.
دندریمرها: ماکروملکولهای با طیف اندازه ذره ای باریک، شاخه شاخه و در سایز نانو با یک طراحی متقارن می باشند. از یک هسته مرکزی، واحدهای منشعب شده به صورت شاخه درخت و تعدادی گروههای عاملی تشکیل شده اند.
کریستال های مایع: از حاملهای دارویی جالب به شمار می روند. این مواد از لحاظ نظم ملکولی بین حالت جامد و مایع قرار دارند و در نتیجه خصوصیات مایع و جامد را توامان دارا هستند.
نانوپارتیکلها: (شامل نانوسفرها و نانوکپسولها با اندازه ذره ای nm 200-10) به فرم جامد بوده و آمورف یا کریستالی هستند. این حاملها قادرند دارو را جذب و انکپسوله نمایند، و بدین وسیله آن را علیه تخریب آنزیماتیک و شیمیایی محافظت کنند. نانوکپسولها سیستمهای وزیکولی هستند که در آنها دارو در حفره ای قرار می گیرد که اطراف آن با یک غشاء پلیمری احاطه شده است، در حالی که نانوسفرها سیستمهای ماتریکسی هستند که در آنها دارو به....(ادامه دارد)

د)رهایش آنتی‌بیوتیک‌ها با استفاده از نانوذرات آئروسلی :
 وسیله‌ای برای بهبود رسانش دارو و افزایش پذیرش دارو توسط بیماران بوده و در نتیجه شدت بیماری‌ها را کاهش داده، از فراگیر شدن آنها جلوگیری کرده و حتی مقاومت آنتی‌بیوتیکی را نیز کم کند.
نشان داده شده است که رهایش آنتی‌بیوتیک‌ها با استفاده از نانوذرات یکی از نویدبخش‌ترین مکانیسم‌های رهایش دارویی است. این امر به خصوص در مورد رهایش کنترل شده و تدریجی داروها در جهت کاهش دُز مصرفی مورد نیاز برای به دست آوردن نتایج بالینی مورد انتظار صادق است. تاکنون تأثیر این مکانیسم رهایشی به صورت مستقیم در مدل‌های عفونی یا در بیماران تأیید نشده است، اما بر اساس داده‌های جدیدی که محققان به دست آورده‌اند، این مکانیسم کاملاً نویدبخش به نظر می‌رسد.
دکتر کارولین کانُن از دانشکده پزشکی دانشگاه واشینگتن و همکارانش از مرکز تحقیقات دارویی نقره در دانشگاه Akron در اُهایو تأثیر آنتی‌بیوتیک‌های مبتنی بر نقره کپسوله شده در نانوذرات را در درمان عفونت‌های ریوی ناشی از ذات‌الریه در موش مورد بررسی قرار دادند. انجام فرایند درمانی با استفاده از این نانوذرات حاوی آنتی‌بیوتیک تا حد زیادی عفونت‌های تنفسی ناشی از Pseudomona aeroginosa را در موش از بین برد. Pseudomona aeroginosa نوعی باکتری بسیار شایع است که موجب ایجاد عفونت در مجاری تنفسی انسان می‌شود. این نوع از عفونت ریوی در مورد بیمارانی که سیستم ایمنی آنها دچار اختلال شده است و همچنین بیماران مبتلا به Cystic Fibrosis، بسیار شایع است.
میزان بقای موش‌های مبتلا به عفونت که نانوذرات حاوی کمپلکس‌های کاربن نقره یا SCC (گروه جدیدی از مواد ضدمیکروبی با محدوده فعالیت وسیع) را تنفس کردند، نسبت به موش‌های گروه کنترل که نانوذرات بدون این آنتی‌بیوتیک را به درون ریه‌های خود وارد نمودند، بسیار بالاتر بود. محتوای باکتری ریه‌ی موش‌های درمان شده و همچنین میزان انتشار این باکتری توسط آنها نیز نسبت به موش‌های گروه کنترل کاهش یافت. به علاوه تناوب زمانی استفاده از این نانوذرات یک بار در هر 24 ساعت است که باعث می‌شود بیماران انسانی به راحتی این نوع از درمان را بپذیرند؛ قابل ذکر است که تناوب زمانی استفاده از آنتی‌بیوتیک تنفسی P. aeruginosa دوبار در روز است.
دکتر کانُن می‌گوید: «از دیدن اینکه صد در صد موش‌های درمان شده با نانوذرات حاوی SCC22 زنده ماندند، بسیار هیجانزده شدیم، در حالی که برای رسیدن به همین نتیجه با SCC22 کپسوله نشده، باید با دُز بالاتر و دوبار در روز موش‌ها را درمان می‌کردیم. در عرض 72 ساعت تمام موش‌های گروه کنترل مردند، در حالی که تمام موش‌هایی که تنها دو بار نانوذرات حاوی SCC22 را با فاصله زمانی 24 ساعت دریافت کرده بودند، زنده ماندند».....(ادامه دارد)

شرکت Kereos این سامانه از نانو ذرات را برای کاربرد در تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) و در ارتباط با دارورسانی برای کاربرد داروهای قلبی و ضدسرطان پیشنهاد داده است در غالب نظریه ، این مواد پس از اتصال اختصا صی به مولکول‌های سرطانی می‌توانند زمینه موجود در تصاویر مربوط به MRI را تشکیل دهند، که از حیث کاربرد ، این مواد در مراحل اولیه ایجاد سرطان‌ها به امر تشخیص و درمان کمک می‌کند.
در بیماری های قلبی عروقی، پیشگیری از تشکیل پلاک آترواسکلروزین که ریشه خیلی از بیماری های قلبی عروقی است و همچنین سبب حملات قلبی می‌شود بسیار مهم است.
Bristol-Myers Squibb توانسته است کاربرد این نوع ذرات نانو را در تشخیص پلاک‌های اولیه به اثبات برساند و از سال 2007 در مرحله مطالعات بالینی در عرصه درمان نیز این شرکت امولس ی ون‌ه ای ی را برای عرضه داروهای مؤثر بر تومورهای جامد ارائه کرده است که تا سال 2006 در مرحله بالینی قرار خواهند گرفت.
ز) شرکت آلمانی به نام Nano Del Technologies با استفاده از جذب داروها بر روی سطح ذرات پلی سیانوآکر یلات توانسته است در راه ارائه فناوری نانو و دارو رسانی اقدامات عملی انجام دهد. آنها پس از سوار کردن دارو بر روی پلیمر در طی پلیمریزاسیون وسپس با مواد
 فعال سطحی مانند پلی سوربات 80 ذرات نانو را پوشش داده و امکان دارورسانی و رهایش کنترل شده آن را فراهم می‌نمایند.
البته این شرکت هنوز به درستی مکانیسم برداشت و انتخاب این ذرات توسط سلول ها را نتوانسته است به دست آورد و لکن شاید نوعی مکانیسم نفوذ به درون سلول (enodcytosis) مطرح باشد. به نظر میرسد که پلی سوربات 80 سبب تحریک آپوپروتئین E/B شده و آن هم باعث اتصال ذرات نانوحاوی دارو به لیپوپروتئین‌های گیرنده‌های سطحی مستقر در سطح سلول‌ها شود و به این صورت داروها در داخل ذرات به درون سلول های مغزی راه می‌یابند.
علی‌رغم آنکه این شرکت هنوز در مرحله آزمایشات بر روی حیوانات است، مغذالک کارائی این سامانه در دارو رسانی ضد صرع ها ، ضد دردها و داروهای مؤثر بر اعصاب به اثبات رسیده است. این سامانه به طور جالبی برای دارورسانی doxorubicin که یک داروی مؤثر در سرطان مغز می‌باشد جواب داده است.
ن )محققین دانشگاه UCLA از لایه های نازک پلیمری در مقیاس نانو برای تهیه نوعی محفظه نگه دارنده و کنترل کننده آزادسازی دارو بهره برده اند. داروی به کار رفته در این آزمایش ها از دسته داروهای ضد التهاب بوده و قطر هر لایه به کار برده شده پلیمری حدود چهار نانومتر است. لایه های به کار رفته نسبت به روکش های معمول مورد استفاده در دارورسانی بسیار نازک ترند.....(ادامه دارد)