مقدمه
انسان بریده از خدا ،مثل آن (نی)است که مولوی از نالیدنش می گوید وشرح درد اشتیاق او به پیوستن دوباره به نیستان وناله هایش همه ترسیم پرسوزی از جدایی است واز جداییها شکایت می کند.
توبه ،دریچه ای است باز ،فراسوی درهای بسته ،روزنه امیدی است در انتهای کوچه یاس ناامیدی .وقتی سر انسان به سنگ جهالت وغفلت می خورد و در دام گناه وتور شیطان می افتد واز آدمیت دور می شود وچهره حیوانی می یابد ودلش سیاه وزندگی اش آْلوده و خودش ملعبه هوس می شود گاهی احساس کند میان آنچه هست و آنچه باید باشد دره ای عمیق وفاصله ای بسیار قرار دارد.
از خود وخالق خود شرمنده می شود وفکر می کند به آخر خط رسیده است .اما چنین نیست راه توبه باز است وخداوند دعوتنامه فرستاده واز عاصیان پشیمان خواسته که برگردند.مهم دریافت این نداست وهشیار بودن .
شرمنده کرده است مرا تیره کاری ام
یا رب ببخش برمن وبرآه وزاری ام
ترسم که خواب غفلتم آخر کند هلاک
بیدار کن زخواب وبده هوشیاری ام
2
توبه پنجره ای رو به رحمت
توبه، یک روزنه امید است.دریچه ای گشوده به رحمت الهی و نقبی به جهان روشنایی و امیدواریست، تا انسان همه ی راه ها را به روی خود بسته نبیند و خود را تباه شده ی دوزخی و از دست رفته ی مفلوک مپندارد.
اگر خداوند قول داده است که توبه توابین را بپذیرد،این بزرگترین لطف او در حق بندگان است.
حضرت علی(ع) مشفقانه رحمت و مهربانی خدا را که از جمله در توبه جلوه می کند به یاد انسان خطاکار می آورد و آغوش رحمت الهی را چنین ترسیم می کند:
به یاد آور،آنگاه که تو از او رویگردان می شوی او به تو روی می آورد،تو را به عفو خویش فرا می خواند و در دریای احسانش غرق می کند.اما باز هم از او روی بر می گردانی و سراغ دیگری می روی،او چه بزرگوار و نیرومند است و تو چه ناتوان!
چه چیزی تو را بر نافرمانی گستاخ می سازد؟در حالی که پیوسته بر سایه ی رحمت و حمایت او به سر می بری و او پرده پوشی می کند و تو از لطف تو او برخورداری و چشم بر هم زدنی نگاه لطفش را از تو دریغ نمی کند و آبرویت را نمی برد!
حال،اگر طاعتش کنی با تو چه مهربانی و لطفی خواهد داشت. . .
انسان به امید زنده است.اگر مایوس شود دست به همه ی جنایتها می زند و از هیچ گناهی فروگذار نمی کند.این است رمز اینکه یاٌس از رحمت خدا از گناهان کبیره است.
باز آی،باز آی،هر آنچه هستی باز آی گر کافر و گبر و بت پرستی، باز آی
این درگه ما درگه نومیدی نیست صد بار اگر توبه شکستی،باز آی
اگر کسی بگوید کار از کار گذشته و مرا راه بازگشت نیست، در باتلاق گناه بیشتر فرو می رود.خداوند از روی مهر به بنده اش اول او را دعوت به توبه می کند، به دل او می اندازد که برگردد،گاهی غمگینش می سازد که به فکر افتد و از غفلت در آید،گاهی مبتلایش می سازد که
3
رویکردش به خدا بیشتر شود و به خود آید،گاهی گرفتاران را بر سر راه او قرار میدهد تا تکان بخورد
و برگردد.این زمینه سازی های الهی برای توبه ی انسان جلوه های دیگری از رحمت اوست تا انسان از اسارت نفس و شیطان رها شود.
مگر می شود گنه کار از صمیم دل و با نیت راستین و خالص به سوی خدا برگردد و خداوند در به رویش ببندد و او را نپذیرد؟
امام علی (ع) می فرماید: اگر مردم آنگاه که انتقام و عذاب الهی بر آنان فرود می آیدو نعمتها از دستشان می رود،با نیتهای صادقانه و اشتیاق قلبی به درگاه پروردگارشان روی آورند، باز هم خداوند نعمتهای از دست رفته را به آنان بر می گرداند و تباهی کارشان را اصلاح و ترمیم می کند.
گناه هرچه زیاد باشد لطف و کرم خدا بیشتر است.وقتی همه ی درها به روی انسان بسته می شود، آغوش رحمت الهی به روی عاصیان گشوده است.
اما به شرط آنکه این بازگشت، ندامت واقعی و عزم استوار باشد! چیزی که در فرهنگ دینی از آن به توبه نصوح یاد می شود.
شامل 26 صفحه word
دانلود تحقیق مراتب و شرایط توبه
