تهدیدات موجود در پیش‌روی امنیت سیستم‌های اطلاعاتی را می‌توان به سه دسته‌ی اصلی تقسیم کرد: افشای اطلاعات محرمانه (تهدید «افشا»)، صدمه به انسجام اطلاعات (تهدید «دستکاری»)، و موجودنبودن اطلاعات (تهدید «تضییق خدمات»). بطور مرسوم، امنیت اطلاعات در وهله‌ی اول با تهدید «افشا» همراه بوده است. در دنیای امروز، وابستگی ما به سیستم‌های اطلاعاتی طوری است که دستکاری غیرمجاز یا فقدان گسترده‌ی اطلاعات، پیامدهای ناگواری را موجب خواهد شد. در کار الکترونیکی، لازم است که همه‌ی انواع اطلاعات از طریق شبکه، دسترس‌پذیر باشند. بنابراین، امنیت اطلاعات شرط ضروری کار الکترونیکی است.
در هنگام کارکردن در یک شبکه‌ی باز، جریان اطلاعات در شبکه در معرض افشا و دستکاری غیرمجاز می‌باشد. برای حفاظت از محرمانگی و انسجام آن اطلاعات، رمزگذاری قوی ضروری است. کمک غیرمستقیم رمزگذاری به ما این است که از وجود شبکه‌های اطلاعاتی اطمینان حاصل کنیم. پس از مقابله‌ی مؤثر با تهدیدات«دستکاری» و «افشا»، می‌توان با ایجاد اضافات کافی در شبکه‌های اطلاعاتی، دردسترس‌بودن اطلاعات را تحقق بخشید. فناوری اینترنت در اصل برای به‌وجود‌آوردن همین نوع از اضافات طراحی شد و هنوز هم برای این منظور مناسب است.
2- ایجاد زیرساختار شبکه
معماری اینترنت، معماری شبکه‌ای غالب در اوایل دهه‌ی 2000 است. اینترنت بر پروتکل اینترنت (آی‌پی)[3] استوار است، که می‌توان آن را روی همه‌ی انواع شبکه‌های فیزیکی و تحت همه‌ی انواع برنامه‌های کاربردی به کار انداخت. استقلال پروتکل اینترنت هم از شبکه‌های فیزیکی و هم از برنامه‌های کاربردی، نقطه‌ی قوت اصلی آن است. این پروتکل حتی با فناوری‌های شبکه‌ای کاملاً جدید، مثل «شبکه‌ی محلی بیسیم» (دبلیولن)[4] یا «سرویس رادیویی بسته‌ای عمومی» (جیپیآراِس)[5] و شبکه‌ی «سامانه‌ی عمومی ارتباطات همراه» (جی‌اِس‌اِم)[6] نیز کار می‌کند. برنامه‌های جدید، مثل وب، «ووآی‌پی»[7]، و بسیاری برنامه‌های دیگر که در آینده عرضه می‌شوند را می‌توان به راحتی با سرویس استاندارد پروتکل اینترنت اجرا کرد. معماری اینترنت اساساً از سال 1974 ثابت مانده و همچنان قدرت خود را اثبات می‌کند. بنابراین شعار قدیمی «آی‌پی ورای همه، همه چیز برروی آی‌پی» امروز بیش از هر زمان دیگری صدق می‌کند.
عیب‌های اصلی «آی‌پی»، فضای ناکافی نشانی، عدم پشتیبانی از جایجایی فیزیکی، فقدان کیفیت متمایز سرویس، و فقدان امنیت آن می‌باشد. «گروه فوق‌العاده‌ی مهندسی اینترنت»[8] هر یک از این موضوعات را مدنظر قرار داده و راه‌حل‌های استانداردی نیز برای هر یک از آنها پیشنهاد شده. در نگارش ششم و جدید «آی‌پی»[9] عملاً تعداد نشانی‌ها نامحدود، و گسترش‌پذیری آن بهتر از نگارش 4 (کنونی) است. «آی‌پی سیار» (اِم‌آی‌پی)[10] برای هر دو نگارش تعریف شده. این «آی‌پی» برای میزبان سیار این امکان را فراهم می‌آورد که از یک شبکه به شبکه دیگر جابجا شود، ضمن اینکه نشانی‌های «آی‌پی» دائمی خود را، که در همه‌ی ارتباطات با این میزبان مورد استفاده قرار می‌گیرد، حفظ می‌کند. این امر منجر به تحرک واقعی، نه صرفاً در چارچوب فناوری یک شبکه (مثل «جی‌اِس‌اِم»)، بلکه بین انواع مختلف شبکه‌ها، مثل «دبلیولَن»، «جیپیآراِس»، و شبکه‌های سیمی می‌گردد. کیفیت سرویس را می‌توان در اینترنت به‌وسیله‌ی «سرویس‌های متمایز اینترنتی»[11] که یک طرح اولویت‌بندی ساده‌ی مستقل از کشورها است و کاملاً مناسب شبکه‌های جهانی می‌باشد، تکمیل کرد. امنیت عمومی سطح «آی‌پی» توسط «آی‌پی‌سِک» (پروتکل امنیت اینترنت)[12] که بر رمزنگاری، و «پروتکل مدیریت کلید» همراه با آن (یعنی «مبادله‌ی کلید اینترنتی» (آی‌کائی)[13]) استوار می‌باشد، فراهم می‌گردد.
اگرچه همه‌ی این کارکردها را نمی‌توان در لایه‌ی «آی‌پی» به انجام رساند، اما هرکار که ممکن است باید در همانجا به انجام برسد؛ و این، ویژگی خوب معماری اینترنت است که کل کارکردهای لایه‌ی «آی‌پی»، چه از شبکه‌های فیزیکی و چه از برنامه‌ها، مستقل است. مثلاً «آی‌پی‌سِک» با (و در) همه‌ی شبکه‌ها و تحت انواع برنامه‌ها کار می‌کند. اینترنت می‌تواند از «قانون مور»[14] نهایت استفاده را ببرد. این قانون در اصل خود حکایت از آن دارد که عملکرد ریزپردازنده‌ها هر 18 ماه دوبرابر می‌شود، درحالی که قیمت آنها ثابت می‌ماند. عجیب این که، این قانون بیش از ربع قرن است که دوام آورده.
تقریباً همین رفتار را می‌توان در بسیاری از حوزه‌های دیگر نیز مشاهده کرد، از جمله در مورد حافظه‌ی موقت، دیسک‌سخت، شبکه‌ی محلی، شبکه‌ی محلی بیسیم، سوئیچ شبکه‌ی محلی، و مسیریاب[15] «آی‌پی». اما حتی در حوزه‌ی مخابرات سیار ]موبایل[ که نسبتاً سریع پیشرفت می‌کند، طول عمر یک نسل از تولید، 10 سال است، نه 2 سال. تلفن رادیویی اتومبیل[16] درسال 1971، تلفن همراه اروپای شمالی[17] در سال 1981، و سامانه‌ی عمومی ارتباطات همراه در 1991 مورداستفاده‌ی عموم قرار گرفتند و «یواِم‌تی‌اِس»[18] احتمالاً در سال 2002 وارد میدان می‌شود.
این بدان معنا است که صرفه‌مندی فناوری اینترنت براساس بسته، همواره بسیار سریع‌تر از فناوری مخابراتی مبتنی بر «ترکیب تقسیم زمانی»[19] متعارف پیشرفت می‌کند. بنابراین در زمان کوتاهی، همه‌ی برنامه‌ها روی «آی‌پی» قرار می‌گیرند. در سیستم تلفن معمولی، روشن است که «ووآی‌پی» بسیار باصرفه‌تر از مخابرات معمول، چه درمحدوده‌های محلی و چه در مناطق گسترده است. با پیشرفت‌هایی که در ارتباطات بیسیم و «آی‌پی» به وقوع پیوسته، فقط 2 سال طول می‌کشد که ارتباطات سیار هم به همین وضعیت برسد. اگر قرار باشد که «یواِم‌تی‌اِس» یک لاکر[20] بومشناختی داشته باشد، همان شبکه‌ی فیزیکی، همراه با شبکه‌ی محلی بیسیم (دبلیولَن)، سرویس رادیویی بسته‌ای عمومی (جیپیآراِس)، و . . .، تحت «آی‌پی» خواهد بود. بنابراین منطقاً می‌توانیم بپذیریم که کار الکترونیکی بر معماری اینترنت استوار خواهد بود و جنبه‌های امنیت شبکه‌ای آن نیز همانند امنیت اینترنت خواهد بود.
شامل 11 صفحه word
دانلود مقاله امنیت اطلاعات در کار الکترونیکی
