دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
دانلود کارآموزی در شهرداری مرکز شهرستان کرج
فرمت فایل: ورد قابل ویرایش
تعداد صفحات: 123
عناوین بخش ها و بخش هایی از متن
بخش اول
ساخت های ثابت و واحدهای آزاد (گونه گونی ها در ساختمان سازی)
پیشگفتار
در دسامبر 1964 در اتحادیه معماران هلندی پیشنهادهایی شد که طرح کلی و روشی برای طراحی مسکن تطبیق پذیر با استفاده از ساخت ثابت (نگهدارنده Support) و واحدهای آزاد (واحد جدا شدنی Detachable Unit) را نشان می‌دهد .
در این گروه هم معماران و هم مجریان ساختمان و تولید کنندگان قطعات ساختمانی ، سرمایه گذاران ، پیمانکاران و شرکتهای خانه سازی نیز می باشند . به دلایلی چند هلند را می توان آزمایشگاهی برای بررسی راه حل مشکلات خانه سازی انبوه در سراسر دنیا به حساب آورد . این گروه هلندی روشی را برای طراحی ارائه می‌دهد که نتیجه آزمایشها و شرایط خاص می باشد .
چون تراکم جمعیت کشور زیاد بود و با وجود سنت قدرتمند شهرنشینی تقریبا نا‌ممکن بود که مسئله ساختمان سازی را چون امری کاملا مجزا به حساب آورد . بنابراین معماران تصمیم به صنعتی شدن ساختمانها گرفتند ولی هنوز معلوم نبود که این تفکر مقرون به صرفه نباشد .
معماران بنیانگذار پذیرفتند که از مفهوم «ساخت ثابت» به عنوان یک فرضیه عملی دیگر برای تحقیقات بیشتر استفاده شود . اساس فرضیه ساخت ثابت و واحدهای آزاد آن بود که شخص مصرف کنندة خانه در تولید آن مشارکت یا نظارت داشته باشد . چنین پنداشته می شد که نقص تولید انبوه ، همان عدم مشارکت مصرف کننده در روند خانه سازی است . در واقع هم در خانه سازی انبوه اصل مهم به مفهوم فنی و سازمانی آن این است که مصرف کننده نقشی در تصمیم گیری ندارد . از سوی دیگر در مفهوم «ساخت ثابت» مبنای کار اینست که مسکن به هر شکل و هر اندازه که باشد ، همیشه محصول دو حوزة مسئولیت و تصمیم گیری است . بخشی از ساختار شخصاً در اختیار ساکن خانه است که می تواند آن را به دلخواه تغییر دهد و تبدیل کند امّا بخش دیگر به یک زیر ساخت عظیم تری تعلق دارد ، که فرد دربارة آن نمی تواند تصمیم گیرد بلکه باید از قوانین و قراردادهای گروه بزرگتر (چه در حد همسایگی باشد یا مقامات محلی) پیروی کند .
این دو حوزة تصمیم گیری را همیشه و همه جا می توان تشخیص داد . حتی آنها که صاحب خانه ویلایی نیز هستند باید زیر ساخت خیابانها ، خدمات و مقررات حوزه بندیها و غیره را بپذیرند . آنچه محیط خود می نامند محصول یک زمینه طبیعی و اجتماعی بزرگتری است که افراد در آن مشارکت دارند . در طول تاریخ این تعادل بین فرد و جمع در اشکال بیشماری تجلی یافته است .
مفهوم ساخت ثابت ، بازشناسی سنت دیرینه ای است در مورد بازتاب خصوصیات اساسی در محیط ظاهری و بدین معنی ابداع جدیدی به حساب نمی آید . ولی به هر جهت این مفهوم با مفهوم خانه سازی انبوه که در این قرن به یکسان مورد توجه متخصصان و دولتمردان ، در تلاششان برای دنیا بهتر بوده ، در تضاد است .
در مفهوم ساخت ثابت تولید خانه مشابه سایر کالاهای صنعتی نخواهد بود بلکه مصرف کننده نیز در روند تولید آن دخالت دارد . اما این دخالت در چهارچوب بزرگتر خدمات و زیر ساختهای اجتماعی انجام می پذیرد . اگر این فلسفه در مورد خانه سازی انبوه در محیط متراکم شهری پیاده شود ، مفهوم «ساخت ثابت» تبدیل به یک موجودیت مادی می گردد .
در اینجا دیگر نمی شود خانه سازی ویلایی و قطعات مجزا را در نظر گرفت ، بلکه باید ساختهای وسیعتر ، خواه مرتفع و خواه کم ارتفاع را مد نظر داشت . که چندین واحد مسکونی را در خود جای داد . اتحادیه معماران سعی کرده است افراد در این ساختهای وسیعتر همان قدر حق انتخاب داشـته باشـند که در خـانه های ویـلایی
داشتند .
ساخت ثابت به هر ساختمانی گفته می شود که چندین واحد مسکونی قابل تطبیق با نیازها و خواسته های متغیر مصرف کنندگان در طول زمان را در خود جای دهد . این مسئله ای است که در زمینه خانه سازی هلندی باید با آن روبرو شد . در واقع این مسئله در هر کجا که عدة زیادی باید از فضای محدود و کوچکی استفاده کنند وجود دارد و باید با آن مقابله شود . این یک نمونه بارز از مسئله شهرنشینی است .
از ابتدای امر امید می رفت که طرح ساخت ثابت برخی از مشکلات سنتی مربوط به طراحی خانه سازی انبوه را حل کند . روند طراحی در خانه سازی انبوه بر اساس نقشه یک واحد یا نقشه یک طبقه انجام می گیرد . وقتی واحد طراحی شد ، از تکرار آن ، ساختمان بزرگتر به دست می آید . در شرایطی که هزینه ما باید به حداقل برسد و ضوابط و آیین نامه های دولتی باید مراعات گردد و همچنین تقسیم فضا و نواحی سودمند باید در یک سطح محدود صورت گیرد . نقشه طبقه مبنا همیشه محصول و نتیجه توافق و مذاکرات پیچیده میان معمار ، صاحبکار ، مهندس ساختمان و دیگر دست اندرکاران این حرفه است . در حقیقت سعی بر این است که مقشه ای قابل قبول به دست آید تا تکرار مداوم آن منطقی باشد . ولی در طراحی ساخت ثابت ، نقشه نهایی از پیش تعیین نشده است .
ساخت ثابت در عین حال باید بتواند مسکنهایی را در خود جای دهد که با ضوابط معمول خانه سازی در هر جامعه منطبق باشد . مسائل مربوط به محدودیت منابع ، بودجه و فضا در این حالت هم به قوت خود باقی است . تطبیق پذیری و قابلیت گونه گونی باید بی آنکه نیاز به کوشش زیاد یا خبرگی فنی ساکن خانه باشد ، بیشترین حق انتخاب را در اختیار کسانی بگذارد که دست آخر در بناهای مبتنی بر ساخت ثابت سکونت می گزینند .
جنبه مهمی هست که باید در طراحی ساخت ثابت و واحدهای آزاد مدنظر قرار گیرد . وقتی ما ساخت ثابت را طرح می کنیم ، فرض می گیریم که واحدهای آزاد آن جداگانه طراحی و تولید می شوند . بدین ترتیب دو روند تولید متفاوت وجود دارد :
- روند تولید ساخت ثابت .
- روند تولید واحدهای آزاد .
برای استفاده از چند راه و روش باید چند کلمه ای دربارة سرشت این روش گفته شود . روند ارزیابی باید به آزمون این نکته بپردازد که چه امکانی در یک ساختار داده شده است . (مثلاً نقشه های نهایی طبقات) در برابر وضع مطلوب (مثلاً ضوابط مشخصاً تعیین شده) وجود دارد . در این روش اساساً مجموعه ای از عملیات را در اختیار می‌گذارد که در موقعیتهای رو‌به پیچیدگی بیشتر امکان چنین مقایسه ای را‌فراهم
سازد .
برای مثال فرض کنیم که عرض یک دهانه (یک تیر یا فاصله دو ستون اصلی) را می دانیم ، چند سوال پیش می آید .
- در این عرض چه ترکیب بندیهای فضایی یا عملکردی مناسبی می توانیم داشته باشیم ؟
- در قسمت به خصوصی از یک ساختار چه نوع فعالیتی امکان پذیر است ؟
- به عکس با دادن مناسبات لازم بین کارکردها ، چه عرض دهانه ای می تواند در چهارچوب محدودیت های فنی و مالی ، راه حل مطلوب را در اختیار بگذارد ؟
- در چه قسمت به خصوصی از یک ساختار می توان فعالیتهای ضروری مورد نظر را قرار داد ؟
هر عملیات ، در این روش سرانجام به یک سری جوابهای گوناگون می رسد . این جوابها ما را در تصمیم گیری در مراحل مختلف این روند یاری می دهد و نیز مسیر حرکت بعدی را مشخص می سازد . این جوابهای مختلف را گونه گونی می نامیم .
برای مقایسه گونه گونی های یک عملیات با گونه گونی هایی که از عملیات دیگر به دست می آید ، باید به طریق منظم عمل کنیم و الگویی کلی برای کار داشته باشیم . به عبارت دیگر طریقه تفسیر گونه گونی ها و نیز نتیجه آن باید به قاعده در آید تا از هر گونه سردرگمی جلوگیری شود . با توجه به مسائلی که ما در روند طراحی مطرح می کنیم ، عملیات این روش ممکن است گیج کننده باشد .
بعنوان مثال ، وقتی یک شکل ظاهری خاص را انتخاب می کنیم ، آیا می دانیم که تاثیر این انتخاب بر امکانات بالقوه این طرح چه خواهد بود !
یا وقتی می خواهیم یکی از این امکانات را تسهیل کنیم ، چه شکلی جوابگوی آن است ؟ وقتی این سؤالات برای یک نفر پیش آید و مسئله نیز زیاد پیچیده نباشد ، ممکن است جواب صحیح به او الهام شود بدون اینکه شخص نیازی به یک تحلیل منضبط داشته باشد یا لازم باشد با سایرین تماس گیرد ولی اگر چندین نفر در یک طرح دخیل باشند یا اینکه مسئله پیچیده باشد یا اگر لازم آید که ضوابط و قوانین مربوط مشخص تر شود ، به روشهای تحلیل دقیق و مدونتری احتیاج داریم . به طور کلی در موارد زیر استفاده از یک روش نظام یافته ضروری به نظر می رسد :
اول) در صورتی که چندین نفر با سلیقه ها و تخصصهای متفاوت باید در مورد یک کار نظر بدهند .
دوم) هنگامیکه کیفیات یک طرح باید به صورت ضوابط و قواعد کلی دسته بندی شودتا افراد دخیل در کار بتوانند آن را درک کنند و در مورد آن تصمیم گیرند .
سوم) وقتی که باید در هر مرحله به چندین جواب رسیدتا در مرحله بعدی در
مورد آنها تصمیم گیری شود .
چهارم) در صورتیکه چندین نفر به صورت مستقل ، ولی همزمان و هماهنگ روی یک پروژه کار کنند .
پنجم) هنگامیکه چند نفر باید مستقلاً ولی به صورت زنجیره ای پشت سر هم و هماهنگ فعالیت کنند به عبارت دیگر در این کار روند طراحی به روند تصمیم گیری در مورد اشکال فیزیکی تبدیل شده است .
این تصمیم گیری باید توسط افراد مختلف ولی به طور هماهنگ انجام پذیرد . برای رسیدن به اهداف زیر باید روشی رسمی و قراردادی برای این کار تدوین شود .
الف) ثبت تصمیمات اتخاذ شده .
ب) ارزیابی این تصمیمات از نقطه نظر کاربرد ، سهولت تکمیل و میزان هزینه ای که لازم دارد . بدون این قراردادها نه ارتباط این با یکدیگر امکان پذیر است و نه دستیابی به یک روند ساختمانی .
در طرح یک ساخت ثابت چه مسائلی وجود دارد ؟
وقتی از مفهوم ساخت ثابت استفاده می کنیم فرض می گیریم که در تصمیم گیری حداقل دو شرکت کننده وجود دارد که مستقلاً و یکی پس از دیگری عمل می کنند . اولین شرکت کننده طراح ساخت ثابت است که زیر بنای اصلی را تهیه می کند و سپس ساکن خانه است که در یک روند مستقل واحد مسکونی به وجود می آورد .
این مسئله ای است که در بالا به آن اشاره کردیم (منظور دو شرکت کننده ای است که مستقلاً و یکی پس از دیگری عمل می کنند) .
مسئله دوم هماهنگی با طرح واحدهای آزاد است . واحدهای آزاد و ساخت ثابت در دو روند جداگانه ولی موازی طرح می شوند این دو روند ممکن است همزمان صورت گیرد .
طراح ساخت ثابت در یک چهارچوب اجتماعی عمل می کند که در آن کار او از چندین لحاظ ارزیابی خواهد شد :
اول) ضوابط مورد قبول عمومی در مورد یک واحد مسکونی مناسب .
دوم) ضوابط خاص مشتری ، یعنی کسی که روی ساختار سرمایه گذاری می کند یا آن را کامل می سازد تا برای فروش یا اجاره در اختیار افرادی ناشناس قرار دهد .
پس حداقل سه دست اندرکار وجود دارد
1) طراح 2) دولت 3) مشتری
بنابراین این‌سه،باید اصول و ضوابط تعیین شده ای را بپذیرند تا بدان وسیله بتوانند کاربردهای مختلف یک ساخت ثابت را ارزیابی کنند . و بالاخره طرح یک ساخت ثابت با چندین متخصص فنی نیز سروکار دارد که عبارتند از معمار ، مهندس سازه ، بنا، مهندس برق ، مهندس مکانیک ، مهندسین تاسیسات بهداشتی و حرارت و برودت.
مانند هر ساختمان دیگری این افراد باید در رشته های مختلف فعالیت خود را با یکدیگر یکپارچه سازند ، ولی در این حالت آنها در چهارچوب بودجه فضای محدودی عمل می کنند . و در عین حال باید به طرحی انعطاف پذیر برسند . حال اگر نقشه از قبل تعیین شده ای موجود نباشد ، باید وسیله دیگری وجود داشته باشدکه خدمات آنها را هماهنگ کنند .
بخش دوم
«گزارش از ساختمان با قطعات پیش ساخته »
شیخ بهایی پایین تر از همت و بالاتر از چهارراه ASB ابتدای پل پلاک 2
قطعات پیش ساخته همانطور که از نامش پیداست در کارخانه ساخته می شود و در محل نصب می گردد طریقه نصب این قطعات به روشهای مختلف می باشد .
در بعضی موارد بوسیله پیچ و مهره به یکدیگر متصل می شوند . در برخی دیگر از موارد توسط پرچ به هم متصل می گردند که پرچ ایجاد سروصدای زیادی می کند و بیشترین استفاده پرچ در پلها می باشد .
برخی دیگر از قطعات پیش یاخته به صورت کام وزبانه داخل هم می روند .
در تهران کارخانه ای که قطعات پیش ساخته تولید می کند نبش خیابان تهرانسر می باشد .
در تبریز نیز کارخانه بزرگی وجود دارد که آن نیز به تولید قطعات پیش ساخته می‌پردازد .
در کل شهر تهران دو خانه وجود دارد که کلیه مصالح آن قطعات پیش ساخته می‌باشد و آن دو نیز‌در‌خیابان جلال آل‌احمد روبروی بازار بزرگ تره بار قزل قلعه واقع
گردیده است .
اکنون در خیابان شیخ بهائی ساختمانی در حال احداث است که تیر و ستون آن از نوع پیش ساخته اجرا می شود .
خوبست به شرح کلیات ساختمان بپردازیم . طبق نقشه در زمینی که ملاحظه می‌کنید سه برج ساخته می شود که هر کدام از برجها دارای 34 طبقه می باشد که حدود 12 متر آن زیر زمین قرار دارد .
یعنی در حدود 4 طبقه از برج زیر سطح مبنا یعنی زیر سطح صفر صفر مقرر گشته و 30 طبقه از برج روی سطح مبنا یعنی روی سطح صفر صفر قرار دارد .
بخش سوم
توضیحات کلی درباره گذراندن کارآموزی در شهرداری مرکز شهرستان کرج
برای هر نقشه دستور نقشه ای صادر می گردد که در آن مشخصات کل ساختمانی که قرار است احداث شود مقرر گشته بعنوان مثال :
مساحت زیر زمین ------ مساحت طبق اول ------ مساحت طبقه دوم -------
مساحت طبقه سوم ----- مساحت خرپشته ------- به منظور استفاده مشخص گردیده است .
همچنین میزان عقب نشینی ساختمان را هم مشخص کرده است . در سطر بالای دستور نقشه مشخصات مالک پلاک ثبتی مثلا 3015/163 که عدد 3 رقمی پلاک اصلی و عدد 4 رقمی پلاک فرعی می باشد . پلاک ثبتی اصلی مشخص کننده منطقه ساختمان است (163 مربوط به منطقه فردیس است)
همچنین نوع بنا این که تجاری – مسکونی – انباری می باشد مشخص می گردد . در پشت دستور نقشه هم یک سری مطالبی چاپ گردیده که مربوط است به تایید نقشه و آن مطالب چنین است .
- حداکثر ارتفاع مفید پیلوت 20 متر می باشد .
- حداکثر شیب پارکینگ 15% تعیین می گردد . که شروع آن می بایست در حریم ملک باشد .
- حداقل عرض ورودی پارکینگ 3 متر و حداقل ارتفاع ورودی پارکینگ 85 متر و حداکثر 2.20 متر می باشد (دسترسی به پارکینگ از گذر با عرض کمتر مجاز است) .
- احداث هر گونه پیش آمدگی در خیابانها مجاز نمی باشد .
- احداث سرایداری در پیلوت همکف ساختمان بلامانع می باشد لیکن مساحت آن جزء زیر بنا محسوب می گردد .
- مشاعات ساختمان در هر طبقه حداکثر 10% مساحت زیر بنا در هر طبقه بعنوان ضخامت دیوارها و مساحت قفسه ، پله برای اراضی کمتر از 200 متر مربع حداکثر 12 متر مربع و برای اراضی بیش از 200متر مربع حداکثر 15 متر زیر بنا محسوب نخواهد شد .
توضیح 1)در صورت احداث آسانسور برای ساختمانهای بیش از 3 طبقه قفسه آسانسور حداکثر با مساحت 4 متر مربع جز زیر بنا محسوب نخواهد شد .
توضیح 2) مساحت حیاط خلوتها و نورگیرها در صورتی که بر طبق ضوابط ذیل
انجام شود جز زیر بنا محسوب نخواهد شد .
الف)مساحت نورگیرها برای اتاقهای نشیمن ، خواب، نهارخوری و فضاهای اصلی حداقل 12 مترمربع با عرض حداقل 3 متر و مورد فوق برای زمینهای کمتر از 200 مترمربع معادل 6% مساحت کل زمین جزء زیر بنا محسوب نمی گردد .
ب)مساحت نورگیرها برای سراسر آشپزخانه و انبار حداقل 6 متر مربع و برای زمینهای با مساحت کمتر از 200 متر مربع معادل 3% مساحت کل زمین جز زیر بنا محسوب نمی شود .
